Charles de Gaulle – biografia
Charles Andre Joseph Marie de Gaulle – ten francuski mąż stanu przyszedł na świat w Lille 22 listopada 1890 r., wychowywał się w katolickiej, inteligenckiej i patriotycznej rodzinie szlacheckiej. Jego ojciec był profesorem historii, tradycjonalistą, zwolennikiem monarchii i w takim duchu wychował syna. Po ukończeniu liceum Charles de Gaulle, swoje życie związał z armią, w 1912 r. ukończył studia w Akademii Wojskowej Saint-Cyr.
Brał czynny udział w walkach podczas I wojny światowej, był trzykrotnie ranny, zaś w słynnej bitwie pod Verdun został wzięty do niewoli niemieckiej, podczas której poznał rosyjskiego oficera Michaiła Tuchaczewskiego. Po wojnie zaciągnął się do 5. Pułku Strzelców Polskich i razem z nim przybył do Polski, gdzie szkolił żołnierzy. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej, za co otrzymał Krzyż Walecznych. Po powrocie do swojej ojczyzny rozpoczął się szybki rozwój jegokariery w wojskowości. Wykładał historię wojskowości, pisał książki z zakresu wojskowości, dotyczyły głównie konieczności wprowadzenia reform w armii. W 1937 r. awansował do rangi pułkownika, został dowódcą pierwszego pułku pancernego stacjonującego w Metzu.
W 1940 r. już jako generał zostaje na krótko wiceministrem obrony narodowej. Był przeciwnikiem rokowań z Niemcami, toteż po kapitulacji Francji udał się do Londynu, by stamtąd kontynuować walkę z Niemcami. Stanął na czele Komitetu Wolnej Francji, który został przemianowany w 1943 roku na Francuski Komitet Wyzwolenia Narodowego, a ten w 1944 r. przekształcono na Tymczasowy Rząd Republiki Francuskiej, z de Gaullem jako premierem. W 1945 r. Komisja Konstytucyjna ograniczyła władzę prezydencką, niechętny rządom partyjnym i ich posunięciom politycznym, de Gaulle w styczniu 1946 r. rozwiązał partię i wycofał się z życia politycznego, powrócił jednak do niego w bardzo napiętym dla Francji roku 1958. Podjął się misji tworzenia nowego rządu, a po uchwaleniu konstytucji 4 października 1958 r., która przywracała silną pozycję szefowi państwa, został w wyborach pośrednich wybrany prezydentem V Republiki. Ponownie wybrany na to stanowisko, pełnił je do 1969 roku.
Jako prezydent wzmocnił Francję wewnętrznie, mocno włączył się w projekt budowy niezależnej i silnej militarnie (w tym także posiadania własnej bomby atomowej) Republiki Francuskiej. Podobnie na arenie międzynarodowej, starał się przywrócić Francji pozycję mocarstwa. Doprowadził do pojednania francusko-niemieckiego. W celu osłabienia dominacji amerykańskiej w Europie, wycofał wojska francuskie ze struktur wojskowych NATO, nie opuszczając przy tym struktur cywilnych. Doprowadziło to do ewakuacji z Paryża Kwatery Głównej NATO. W 1963 roku po wielu wcześniejszych konfliktach przyznał niepodległość Algierii. Wspierał odśrodkowe dążenia państw satelickich do dezintegracji bloku komunistycznego, zachęcał także narody Ameryki Łacińskiej do walki o niepodległość. Krytykował Izrael za wywołanie wojny sześciodniowej oraz potępił działania Amerykanów w Wietnamie. W kwietniu 1969 r., po referendum dotyczącym Senatu, przed zakończeniem kadencji ustąpił z urzędu, półtora roku później w listopadzie 1970 r. zmarł w swojej posiadłości Colombey-les-Deux-Églises.
Charles de Gaulle – poglądy
Charles de Gaulle był zatwardziałym antyfaszystą i przeciwnikiem komunistycznej ideologii. Jego poglądy były połączeniem społecznej nauki Kościoła Katolickiego, monarchii absolutnej oraz niektórych cech demokracji. W kwestiach gospodarczych, czerpał z teorii ekonomicznej J.M. Keynesa, szczególnie z zasady partycypacji, ponadto połączył interwencjonizm z zasadami wolnego rynku. Uważał, że państwowe powinny być przedsiębiorstwa kluczowe dla gospodarki, jednocześnie należało pobudzać inwestycje prywatne, zaś obywatele powinni mieć zapewnione prawo do pracy i podstawowej opieki społecznej.
Był zwolennikiem silnej władzy wykonawczej, według niego prezydent powinien mieć większą władzę niż parlament, władzę swoją opierać na autorytecie zdobytym w narodzie. Miał przeświadczenie o szczególnej misji Francji, jej wielkości, dlatego chciał przywrócić jej pozycję mocarstwa. Nie był jednak zwolennikiem imperializmu, według de Gaulle’a silne państwo powinno być oparte na stabilnej polityce wewnętrznej i jedności narodu. Z kolei kontynent europejski widział jako wspólnotę narodów, Europę Państw, w której każde państwo zachowuje swą suwerenność, tożsamość, współpracując na polu gospodarczym.