Winston Churchill – biografia
Winston Leonard Spencer Churchill – (ur. 30 listopada 1847 roku w Blenheim Palace, zmarł 24 stycznia 1965 roku w Londynie).
Jeden z najbardziej rozpoznawalnych polityków brytyjskich. Pochodził ze znanej arystokratycznej rodziny, jego ojciec Randolph był politykiem należącym do Partii Konserwatywnej, zaś matka Jeanette Jerome była córką amerykańskiego finansisty.
Po ukończeniu szkoły wojskowej w Sandhust młody Churchill służy jako oficer kawalerii. Od 1895 r. zostaje obserwatorem oraz korespondentem wojennym na Kubie, na Bałkanach, w Indiach oraz w Afryce Południowej (już jako polityk) w czasie II wojny burskiej. Podczas pobytu w Afryce dostaje się do niewoli i zostaje osadzony w obozie jeniecki w Pretorii. Skąd udaje mu się uciec i w dość spektakularny sposób powrócić do kraju. Po powrocie przyłącza się do wojsk walczących w wojnie i uczestniczy w zdobywaniu Pretorii.
Po zakończeniu działań wojennych powraca do działalności politycznej (zyskuje popularność dzięki swoim dwóm książkom opisującym wojnę burską). W 1900 r. zostaje deputowanym z ramienia Partii Konserwatywnej, wchodzi w konflikt z wieloma przedstawicielami tej partii oraz członkami nowopowstałych odłamów. Rozczarowany współpracą z konserwatywnymi partiami, przechodzi w 1904 r. do Partii Liberalnej i przez następnych 14 lat reprezentuje tę właśnie partię.
W latach 1911-1915 jako pierwszy lord admiralicji, bardzo aktywnie i skutecznie rozbudowuje i modernizuje flotę brytyjską. W 1917 roku ponownie wchodzi w skład rządu tworzonego przez Lloyda George'a, obejmując stanowisko ministra uzbrojenia, zaś w 1919 r. zostaje ministrem ministrem wojny. Jako zadeklarowany antybolszewik, podjął decyzję o interwencji zbrojnej Brytyjczyków przeciwko sowieckiej Rosji, o udzieleniu pomocy „białym” a także wsparciu Polaków walczących z bolszewikami. Jego decyzje nie zyskują poparcia, ani prezydenta George'a, ani zmęczonego wojną światową społeczeństwa brytyjskiego.
Po upadku rządu kierowanego przez Lloyda George'a postanawia ponownie przystąpić do konserwatystów, czyni to w 1925 roku. Z ramienia tej partii zostaje w 1929 r. ministrem skarbu, jednak znowu popada w konflikt z członkami Partii Konserwatywnej i w 1931 r. traci miejsce w rządzie. Lata 30. to dla Churchilla okres utraty poparcia i popularności. Jednoznacznie sprzeciwiał się polityce ugodowej Wielkiej Brytanii prowadzonej w stosunku do Niemców, jako zwolennik zdecydowanych metod domagał się szybkiej interwencji w Europie, zaś konferencje w Monachium nazwał hańbą. Te zdecydowane wypowiedzi przysporzyły mu wielu zwolenników, wśród działaczy Partii Konserwatywnej i pozwoliły odbudować utracone zaufanie, a w 1939 r. także stanowisko pierwszego lorda admiralicji.
W maju 1940 roku po ustąpieniu Chemberlaina staje na czele gabinetu wojennego, który funkcjonuje do zakończenia II wojny światowej. Pod jego rządami Wielkiej Brytanii udaje się odeprzeć zagrożenie niemieckie, wspiera aktywnie antyhitlerowskie podziemie na terenie Europy. Działania wojenne mocno osłabiły i obciążyły gospodarkę brytyjską, która zdana była na pomoc Stanów Zjednoczonych. Dlatego też uczestniczący w trzech konferencjach Wielkiej Trójki, mimo iż był przeciwnikiem wzmacniania pozycji Związku Sowieckiego, jako najsłabszy sojusznik zgadza się na ustaloną wówczas strefę wpływów.
W lipcu 1945 roku po klęsce Partii Konserwatywnej ustępuje ze stanowiska premiera i przez najbliższe lata działa jako lider opozycji. Wybory w 1951 r. ponownie wynoszą do władzy Partie Konserwatywna a Churchill znowu zostaje mianowany premierem. Podczas swojej kadencji stara się wzmocnić sojusz ze Stanami Zjednoczonymi, aktywnie popierając amerykańską politykę i włączając się w tworzenie ładu powojennego. Podejmuje wysiłek zwiększenia zbrojeń oraz zaistnienia Wielkiej Brytanii na forum międzynarodowym (jego celem było przywrócenie Wielkiej Brytanii statusu światowej potęgi). W 1955 roku Churchill, z powodu pogarszającego się stanu zdrowia, wycofuje się z życia politycznego i poświęcą się pisaniu i publikowaniu swoich książek.
Winston Churchill – poglądy, dzieła
Winston Churchill był jednym z pierwszych polityków, który propagował ideę zjednoczenia Europy, był pomysłodawcą utworzenia „Stanów Zjednoczonych Europy", jako zatwardziały antybolszewik przestrzegał przed ZSRR, który po wojnie był według niego największym zagrożeniem dla Europy (już w 1945 r. wygłosił swoje poglądy w Fulton, to słynne przemówienie uważane jest za początek zimnej wojny).
W 2002 roku w plebiscycie organizowanym przez BBC, został uznany za najwybitniejszego Brytyjczyka wszechczasów.
Dorobek pisarski Churchilla był niezwykle bogaty, pozostawił on po sobie mnóstwo prac z zakresu historii, polityki oraz wojskowości. Największe uznanie przyniosła mu sześciotomowa historia II wojny światowej, za którą otrzymał w 1953 r. literacką Nagrodę Nobla. Innymi równie popularnymi dziełami Churchilla są: Światowy Kryzys, Historia Anglików, sześciotomowa historia I wojny światowej oraz zbiory korespondencji Churchilla.