Edmund Burke – biografia
Edmund Burke urodził się 12 stycznia 1729 roku w Dublinie, ojciec był poważanym prawnikiem, protestantem, matka z kolei wywodziła się z katolickiej rodziny Nagelów. Po ukończeniu Trinity College w Dublinie przeniósł się w 1750 r. do Londynu, gdzie związał się ze stronnictwem wigów. W 1756 r. ożenił się, dwa lata później przyszedł na świat jego syn.
W 1756 roku dzięki współpracy z jednym z czołowych londyńskich wydawców - Robertem Dodsleyem, Edmundowi udało się wydać swoją pierwszą książkę A Vindication to Natural Society (krótko potem ukazała się także druga książka Dociekania filozoficzne o pochodzeniu naszych idei wzniosłości i piękna, zaś w 1759 roku rozpoczął współpracę z rocznikiem „The Annual Register”.
W 1765 r. został posłem do parlamentu i funkcję tę pełnił bez przerwy do czerwca 1794 r., dość szybko zyskał rozgłos jako świetny mówca, jednak ze względu na brak pochodzenia arystokratycznego nie mógł sprawować ważniejszych funkcji w rządzie. W momencie, kiedy wybuchł konflikt amerykańsko-brytyjski, Burke próbował zrozumieć amerykańskie postulaty, zakładając, że pragną oni jedynie swojej reprezentacji w parlamencie. Jako pierwszy uznał niepodległości Stanów Zjednoczonych Ameryki, zapisując się historii jako polityk proamerykański. Po wybuchu rewolucji francuskiej, którą zdecydowanie potępiał, stopniowo zbliżał się do torysów. W 1790 r. Burke wydał swoje najważniejsze dzieło Rozważania nad rewolucją we Francji.
Zmarł w lipcu 1797 roku, jego prochy, zgodnie z jego wolą, zostały rozsypane.
Edmund Burke – poglądy, dzieła
W jednym z najważniejszych swoich dzieł (Rozważania nad rewolucją we Francji) Burke zawarł bardzo wiele cennych rozważań, które są kopalnią wiedzy na temat jego poglądów.
Przede wszystkim był przeciwnikiem Rewolucji Francuskiej, co w swoim dziele dawał jasno do zrozumienia. Jednak nie potępiał rewolucji jako takiej, uważał, że postępowanie Francuzów jest złe, niszczy bowiem wolność, którą dopiero co odzyskali. Uważał, że podstawowe założenia i metody Rewolucji także nie służą Francji. Wielkim błędem było według niego zerwanie ciągłości historycznej, bowiem nie prowadzi to do niczego a ponadto jest pogwałceniem prawa, które nikogo nie upoważnia do niszczenia dobytku wielu generacji. Budowanie świata od zera, uważał za bezsensowne i bezzasadne. Ponadto mniemał, że tam gdzie niszczona jest religia, która jest podstawą społeczeństwa, tam nie ma wolności. Krytykował również główne hasło rewolucji - równość, jako zwodnicze i złudne. Napiętnował bezwzględne i bezrefleksyjne umiłowanie rozumu, co prawda człowiek jest istota rozumną, nie możne jednak pokładać ufność jedynie w nim, bowiem kierują nim namiętności i żądze.
Wbrew zarzutom niektórych przeciwników Burke nie był przeciwnikiem wolności, negował jedynie sens narzucania jej wbrew naturze.
Uważał, że każda jednostka zajmuje określone miejsce w społeczeństwie, dlatego potępiał wszelkie rewolucje, które by zrywały ciągłość procesu dziejowego. Był zwolennikiem ewolucyjnych zmian oraz państwa, opartego na trwałości instytucji, wiary oraz rodziny, którą to uznawał za podstawowy podmiot państwa, najmniejszą wspólnotę państwową, która ma siłę sprawczą.