Leo Strauss – biografia
Leo Strauss – znany myśliciel polityczny, jeden z największych nauczycieli filozofii politycznej. Urodził się 20 września 1899 roku w Kirchhein w Hesji-Marburg, w ortodoksyjnej rodzinie żydowskiej. Uczęszczał do słynnego Gimnazjum Philippinum w Marburgu, które afiliowano do Uniwersytetu Marburskiego, tam też rozpoczął studia filozoficzne, które na kilka lat przerwała wojna. W 1921 r. na uniwersytecie w Hamburgu obronił doktorat pod kierunkiem Ernsta Cassirera. W trakcie nauki miał możliwość uczęszczać na wykłady i poznawać największe umysły tamtego okresu, m.in. Edmunda Husserla, Martina Heideggera, Franza Rosenzweiga, Karla Löwitha, Waltera Benjamina, Gershoma Scholema czy Hannah Arendt.
W 1932 r. zrezygnował z pracy w Berlińskim Centrum Studiów Żydowskich i wyjechał na stypendium Fundacji Rockefellera w Akademii Badań Żydowskich w Paryżu. Tam też ożenił się z Miriam Bernsohn. Po trzyletnim pobycie w stolicy Francji, przeprowadził się do Anglii, gdzie przez krótki okres pracował w Cambridge. W roku 1938 r. wyemigrował do Stanów Zjednoczonych, początkowo znalazł zatrudnienie jako wykładowca na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Columbia oraz na Wydziale Nauk Politycznych Nowej Szkoły Badań Społecznych w Nowym Jorku.
Już jako obywatel USA, w 1948 r. objął prestiżową katedrę nauk politycznych na Uniwersytecie w Chicago, tam spędził najbardziej aktywną i owocną część życia. Prowadził wykłady i seminaria, tworząc swoją własną szkołę (do najwybitniejszych uczniów Straussa należą: Allan Bloom, Joseph Cropsey, Martin Diamond, Harry V. Jaffa, Thomas L. Pangle, Walter J. Dannhauser a także Stanley Rosen). Ostatnie lata życia Leo Strauss spędził na St. John’s College. Zmarł 18 października 1973 r. w Annapolis.
Leo Strauss – poglądy
Głównym przedmiotem zainteresowań Straussa była filozofia polityczna, oraz zestawienie jej z ówczesną nauką, myślą o polityce (politologii), między którymi istniała ogromna przepaść, a nawet wrogość.
Strauss wytykał największe słabości ówczesnej politologii tj. relatywizm, pozytywizm, historycyzm i behawioryzm, które to przyczyniły się do kryzysu (niemalże upadku) zachodniej cywilizacji. Odrzucenie koncepcji trwałej formy, dezorganizacja, dekonstrukcja, które zamiast metodą stają się celem, negowanie przez Zachód swojego dziedzictwa, prowadzi do nihilizmu, filozofia przestała być sposobem, przy pomocy którego można poznać prawdę. Dlatego też temu wszystkiemu na przekór Strauss jako główne cele filozoficznej refleksji stawia takie kategorie jak prawda, dobro i sprawiedliwość. Ponadto jako propagator i komentator myśli Platona, Arystotelesa, Arystofanesa oraz nowożytnych myślicieli jak Machiavelli czy Hobbes, przyczynił się on w bardzo dużym stopniu do odnowy klasycznej filozofii naturalnej.
Leo Strauss – dzieła
Najbardziej cenionymi dziełami Straussa są:
- „Prawo naturalne w świetle historii”,
- „Sokratejskie pytania. Eseje wybrane”,
- „O tyranii”,
- „Thoughts on Machiavelli”.