Społeczeństwo zamknięte można zdefiniować jako typ społeczeństwa, w którym istnieją sztywne normy, często o charakterze formalnym, ograniczające obywatelom możliwość wyboru. Ograniczenia obejmują wiele dziedzin, tj. edukację, ekonomię, gospodarkę czy prawo, także prawo swobodnego przemieszczania się. Życie jednostki jest podporządkowane państwu i ogółowi.
Zmiany czy to elit politycznych, czy władz następują w wyniku rewolucji, zamachu stanu, przy użyciu siły. Zdarzają się przypadki, że dyktatorzy dochodzą do władzy drogą demokratyczną, jednak ich polityka przejawia zamiary stworzenia państwa zamkniętego. Dobrym przykładem są systemy totalitarne, których podstawową siłą jest strach, rządzą i nadają społeczeństwu kierunek działania właśnie dzięki niemu.
W społecznościach zamkniętych nie zawsze główną formą rządów jest agresja. Nierzadko jest to rozdmuchana do granic możliwości biurokracja. Państwo, poprzez mocno rozbudowany system socjalny, wyręczanie społeczeństwa, uzależnia je tym sposobem od administracji. Stawiając jednostkę w roli „trybika” wielkiej machiny, nie mającego nic do powiedzenia, przekonanego o swojej bezsilności i niezdolności wpływania na rzeczywistość. Między innymi dlatego społeczeństwo zamknięte cechuje się apatią, obojętnością, bierną postawą, brakiem własnej inicjatywy oraz wykazuje niski solidaryzm społeczny.
W omawianym wyżej typie społeczeństwa prawo często jest przesadnie rozbudowane, natomiast wypełnianie określonych nakazów i zakazów jest uważnie kontrolowane, a niedopełnienie ich karane i podawane do publicznej wiadomości. Cechą charakterystyczną społeczeństwa zamkniętego jest również ograniczanie wielu swobód, w tym wolności wyrażania indywidualnych przekonań i narzucanie ogólnie przyjętych poglądów.