Człowiek żyjąc w określonej zbiorowości, staje się automatycznie istotą społeczną – należy do określonej społeczności i wobec czego posiada pewne obowiązki i przywileje z tego tytułu. Możemy powiedzieć, że człowiek to istota społeczna przede wszystkim ze względu na fakt, iż społeczeństwo (w znaczeniu bardziej zbiorowości, innych ludzi) jest mu potrzebne do istnienia w świecie i prawidłowego rozwoju własnej osoby – bez udziału osób trzecich nie byłby możliwy odpowiedni rozwój. Ponadto żyjąc w zbiorowości ma szanse zrealizować, zaspokoić swoje potrzeby i pragnienia, to często nie byłoby możliwe do osiągnięcia w pojedynkę.
Stwierdzenie to potwierdza również fakt, że niemożliwe byłoby przeżycie w pierwszym, najmłodszym okresie życia bez udziału innych jednostek, zatem bycie częścią społeczności daje szanse na przetrwanie. Równie ważne dla odpowiedniego ukształtowania osobowości, charakteru i postawy życiowej jest sam proces socjalizacji – to inni uczą jednostkę jak można żyć, przekazują niezbędne wskazówki dotyczące zachowania, zapewniają podstawową wiedzę o świecie, przekazują tradycję, dzięki czemu młodej osobie łatwiej odnaleźć się i funkcjonować w rzeczywistości.
Warto również wspomnieć o tym, że człowiek jako istota społeczna sam ma wpływ na otaczającą go rzeczywistość, jest w stanie ją kształtować poprzez konkretne działania bądź zachowania, oddziałuje także na pozostałych ludzi, ma wpływ na ich życie, na kształtowanie reguł rządzących wspólnotą.