Koncepcja humanistyczna – twórcami tej stosunkowo młodej koncepcji (rozwinęła się w latach 60. XX wieku) byli w głównej mierze Carl Rogers i Abraham Maslow. Jej głównym założeniem, jest postrzeganie człowieka jako całość, na którą składają się dwa czynniki „ja” i „organizm”. Siłami decydującymi o rozwoju człowieku są te znajdujące się wewnątrz jego samego, nie jest on uwarunkowany czynnikami zewnętrzni, mogą one jedynie hamować ten rozwój.
Ponieważ człowiek z natury dąży do nieustającego rozwoju, wzrostu a jego siłą napędową jest samoaktualizacja, samorealizacja, dodatkowo posiada on intuicje, jeżeli kieruje się nią, wewnętrznymi kryteriami oceny rzeczywistości jego zachowanie będzie spójne i będzie sprzyjało jego rozwojowi. Ponadto główną bodźcem energii życiowej jest motywacja.
Koncepcja humanistyczna zakłada, że człowiek nie jest jedynie biernym odbiorcą, ma bowiem własną wolę, wybór, jest indywidualnością i na różnie sposoby odbiera świat, jego zachowanie warunkuje teraźniejszość, jego przeżycia, doświadczenia, także otoczenie, ale ono go nie determinuje. Koncepcja ta uważana jest za optymistyczną, ponieważ zakłada, iż człowiek nie jest zdeterminowany jedynie przez potrzeby, popędy i środowisko, a dzięki własnej sile wewnętrznej jest wstanie nieustannie się rozwijać.
Jest także z natury dobry, jeżeli zaś postępuje źle, to zachowuje się wbrew swojej naturze, czynniki zewnętrzne hamują jego naturalne pozytywne zachowanie.