Agraryzm jest to doktryna polityczno-społeczna, która za największe dobro dla gospodarki uznaje rolnictwo. Za głównego teoretyka agraryzmu uznawany jest Gustaw Ruhland, jednak sam termin wprowadził Albert Schäffle. Narodził się on w Niemczech na przełomie XIX i XX wieku, ale największy rozkwit agraryzmu przypadł na lata 1893–1930. Jego myśli rozwijały się najprężniej w Europie Środkowo-Wschodniej (Polska, Bułgaria Czechosłowacja) w Danii oraz USA (tam nosił nazwę ruralizm).
Istotą agraryzmu jest stawianie w centrum ziemi jako najwyższej wartości, rolnictwa opartego na samodzielnych gospodarstwach rolnych, które stanowić powinny podstawę gospodarki, wyprzedzając przemysł, handel czy rzemiosło. Agraryści odrzucali kapitalizm, uważali, że praca powinna znajdować się przed kapitałem, ale także socjalizm, byli bowiem przeciwnikami rewolucji, która niszczy porządek społeczny. Naród, który jest wspólnym dobrem powinien opierać się na tradycji, religii, która utrzymuje wysokie morale w społeczeństwie. Chłopstwo uznawane jest za najzdrowszą warstwę społeczeństwa, bowiem ciężka praca i kontakt z naturą, wytworzyły u niej najbardziej pożądane cechy tj. pracowitość, szacunek do ziemi, przyrody, samodzielność i solidarność społeczną.
Agraryzm łączy w sobie następujące idee: ideę ziemi (najważniejsze dobro narodu, które powinno być własnością osób na niej pracjących), ideę człowieka (prostego, przywiązanego do tradycji, przestrzegającego zasad moralnych), ideę pracy (dzięki, której człowiek staje się wartościowym członkiem społeczeństwa), ideę rodziny (wielopokoleniowa, prowadząca gospodarstwo, oparta na modelu patriarchalnym), ideę gminy i samorządu, ideę narodu (związek tego co narodowe z tym co chłopskie, ludowe), ideę ojczyzny (rozumiana jako spuścizna duchowa, ojcowizna) ideę państwa (unikające dyktatur i anarchii, traktujące rolnictwo jako priorytet), ideę ludzkości.