Początków ideologii ekologicznej należy szukać w latach 70. XX wieku, kiedy to powstał pod wpływem rozwoju tzw. ruchu kontestacyjnego, który przeciwstawiał się konsumpcjonizmowi. Jednak o w pełni ukształtowanym ekologizmie można mówić dopiero od następnego dziesięciolecia.
Centralną i nadrzędną wartością jest w tym przypadku przyroda postrzegana jako wartość sama w sobie, niezależna od człowieka, której należy się szacunek i którą powinno się ochraniać.
Podstawę programową dla ekologizmu stanowi odrzucenie antropocentryzmu i poglądu o nieograniczonych możliwościach rozwoju. Antropocentryzm wytwarza poważne zagrożenie dla przyrody, bowiem ludzie przyjmujący taką perspektywę stawiają istotę ludzką w centrum, tym samym przyczyniając się do budowy cywilizacji stawiającej na ogólnie pojęty rozwój, który nie liczy się z zagrożeniem dla środowiska naturalnego. Z kolei pogląd o nieograniczonych możliwościach rozwoju uznano za fałszywy i dla przeciwstawienia przyjęto teorię zrównoważonego rozwoju, której podstawy opierają się na harmonicznej połączenie ochrony środowiska naturalnego z zagwarantowaniem odpowiednich warunków do zaspokojenia niezbędnych potrzeb społeczeństwa.
W celu jak najlepszego zminimalizowania niekorzystnych dla środowiska warunków należy postawić w gospodarce na odnawialne źródła energii, promowanie drobnej i średniej przedsiębiorczości oraz na wspieranie małych gospodarstw rolnych. W dziedzinie polityki zwolennicy ekologizmu uznają, że najlepszą formą państwa jest demokracja, jednak powinna być ona mocno zdecentralizowana i z rozwiniętą samorządnością. Zdaniem zwolenników ekologizmu człowiek musi szanować przyrodę, gdyż stanowi ona jego naturalne środowisko do życia.
Wśród najważniejszych współczesnych ideologów ekologizmu warto by wymienić André Gorza, Ivana Illicha oraz Murraya Bookchina.