Neoklasycyzm to jeden z nurtów w polskiej poezji po 1956 roku, który charakteryzuje się światopoglądowo-estetycznym powrotem do tradycji. Poeci tworzący w obrębie tego prądu odwołują się do szeroko rozumianych wzorców artystycznych zaczerpniętych z przeszłości.
Bardzo ważną płaszczyzną odniesienia w obrębie polskiego neoklasycyzmu jest barok. Twórcy nawiązują do niego w zakresie form literackich, ale także aluzji artystycznych i określonego światopoglądu.
Jednym z najważniejszych przedstawicieli polskiego neoklasycyzmu jest Jarosław Marek Rymkiewicz. Jego poezja oscyluje wokół motywów przemijania, śmierci i rozkładu ciała, czyli elementów charakterystycznych dla kultury siedemnastego wieku. Jednocześnie ważnym wzorcem dla tej poetyki jest twórczość Bolesława Leśmiana. Konteksty te stanowią dla poety okazję do poszukiwania wartości uniwersalnych, takich, które opierają się kryzysowi kultury europejskiej. Klasycyzm Rymkiewicza ujawnił się już w jego pierwszych książkach poetyckich: „Konwencje”, „Człowiek z głową jastrzębia”, „Metafizyka”, „Animula”, „Anatomia”. Rymkiewicz wypowiadał się również jako teoretyk klasycyzmu w rozprawie „Czym jest klasycyzm. Manifesty poetyckie” oraz „Myśli różne o ogrodach. Dzieje jednego toposu”.
Jego wizja klasycyzmu nie ma nic wspólnego z prostym naśladownictwem ani z kultem ludzkiego rozumu. Jest raczej poszukiwaniem harmonii w obliczu grozy świata. Arkadię Rymkiewicza najlepiej obrazuje przywoływane przez niego dzieło Nicolasa Poussina „Et in Arcadia ego”, w którym śmierć i cierpienie pojawiają się w samym centrum raju.
Klasycyzm poetycki reprezentuje również pisarstwo Jerzego Stanisława Sito: „Widzę swój czas na ośle”, „Śmierć i miłość”, „Ucieczka do Egiptu”, „Wiersze dawne i nowe”. Poeta ten w swojej twórczości nawiązuje do podobnych tradycji jak Rymkiewicz oraz wyraźnie inspiruje się poezją T.S. Eliota.
Neoklasycyzm można również odnaleźć u Zbigniewa Herberta, wyraźnie odwołującego się do antyku i Biblii. Najważniejszą płaszczyzną tego pisarstwa jest wymiar moralistyczny głęboko osadzony w kulturze śródziemnomorskiej. Szczególnie istotne są tu wiersze takie jak: „Nike, która się waha” (z tomu „Struna światła”), „U wrót doliny” („Hermes, pies i gwiazda”), „Apollo i Marsjasz”, „Dlaczego klasycy” („Napis”). Utwory Herberta zmierzają w kierunku formy uniwersalnej alegorii czy paraboli, dla której istotnym materiałem jest mit. Poszukiwanie formuły dla współczesnej etyki przede wszystkim w przeszłości dochodzi w pisarstwie Herberta do głosu szczególnie mocno począwszy od tomu „Pan Cogito”.