Liryka religijna w polskiej literaturze II połowy XX wieku wyrastała z tradycji dwudziestolecia. Nurt religijny międzywojnia miał wymiar silnie zintelektualizowany. Poezja Jerzego Lieberta, Wojciecha Bąka czy Kazimiery Iłłakowiczówny przedstawiała nie tylko emocjonalno-moralną wersję relacji człowieka z Bogiem, ale była również osadzona w tradycji literackiej i stanowiła analizę metafizycznych pojęć.
Liebert odwoływał się do starotestamentowej wizji Boga jako okrutnego i mściwego sędziego, dlatego jego wizja religijności była pełna autentycznego dramatyzmu, podkreślała także rozdarcie jednostki pomiędzy sferą sacrum i profanum (np. wiersze „Jeździec”, „Kuszenie”, „Litania do Marii Panny”).
Iłłakowiczówna z kolei wiązała religijność z tradycją poezji ludowej, a także odwoływała się do średniowiecznych wzorców hagiograficznych, często na zasadzie przewartościowania dawnych ideałów (np. „Opowieść małżonki świętego Aleksego”). Po wojnie poetka kontynuowała uprawianie liryki religijnej, czego wyrazem były tomy: „Lekkomyślne serce”, „Szeptem” czy „Ta jedna nić. Wiersze religijne”. Również Wojciech Bąk tworzył w tym nurcie w okresie powojennym. Można tu wymienić takie jego tomy jak: „Piąta ewangelia”, „Syn ziemi”, „Modlitewnik” czy „Psalmy Dawidowe”.
Ponadto powojenny nurt religijny sygnują nazwiska twórców takich jak: Jan Twardowski, ksiądz Janusz Pasierb, Anna Kamieńska, Roman Brandstaetter, Zbigniew Jankowski, Karol Wojtyła czy Tadeusz Żukowski.
Pisarstwo Twardowskiego (np. tomy „Znaki ufności”, „Zeszyt w kratkę”, „niebieskie okulary”, „Rachunek dla dorosłego”, „Który stwarzasz jagody”, „Sumienie ruszyło”) w sensie literackim stanowiło wyraźne nawiązanie do poetyki barokowego konceptu. Poetę fascynowały paradoksy i oksymorony wyrażające głębokie sprzeczności tkwiące w świecie. Za pomocą tego typu środków Twardowski stawiał najbardziej uniwersalne pytania natury metafizycznej, dotyczące miłości, śmierci czy przemijania. Religijność tej poezji była niezwykle subtelna i pozbawiona zabarwienia moralizatorskiego. Najlepiej charakteryzują ją słowa jednego z wierszy poety: „Nie przyszedłem pana nawracać”.
Poetą-kapłanem był również Janusz Pasierb, autor m.in. tomów: „Kategoria przestrzeni”, „Zdejmowanie pieczęci”, „Wiersze religijne”. Anna Kamieńska z kolei odwoływała się do tradycji biblijnej, rozważając tajemnicę cierpienia w perspektywie religijnej, a także czerpała z mistycyzmu („Herody”, „Drugie szczęście Hioba”, „Dwie ciemności”, „Milczenia i psalmy najmniejsze”). U Brandstaettera na pierwszy plan wysuwał się franciszkanizm i tematyka maryjna („Pieśń o moim Chrystusie”, „Hymny Maryjne”, „Księga modlitw”).
Poetą nurtu religijnego był również Karol Wojtyła, którego twórczość miała charakter intelektualny, odwoływała się do porządku sztuki i moralności („Pieśń o blasku wody”, „Matka”, „Kamieniołom”, „Wigilia Wielkanocna”, „Tryptyk rzymski”).
Należy również pamiętać, że problematyka religijna pojawia się w poezji większości ważnych twórców XX wieku, m.in. u: Tadeusza Różewicza („Bez”), Czesława Miłosza („Traktat teologiczny”) czy Stanisława Barańczaka („Widokówka z tego świata”).