Poezja „konkretna”, jak podaje „Słownik terminów literackich”, wywodzi się ze zjawisk takich jak: dadaizm, futuryzm czy letryzm, opierających się na językowych eksperymentach. Nurt ten narodził się w latach 50. XX w. jednocześnie w Szwajcarii i w Brazylii, a pod koniec lat 60. dotarł do Polski.
Często określa się ten kierunek mianem „poezji wizualnej i dźwiękowej”, co oznacza, że podstawowym nośnikiem znaczeń jest tu materialna strona tekstu: grafika i melodyka. Jednocześnie poezja „konkretna” wyraźnie odcina się od odniesień do świata pozaliterackiego i jest asemantyczna. Jej treścią są zestawy liter, znaków diakrytycznych, cyfr czy nagranych dźwięków. Znaczenia implikowane przez tego typu poezję powstają w obrębie samego tekstu i istnieją jedynie w tym zamkniętym układzie.
Poezja „konkretna” pozbawiona jest zatem wszelkich walorów komunikacyjnych. Posiada ona wymiar wybitnie autoteliczny. Znak graficzny staje się tu przede wszystkim znakiem ikonicznym, czyli konkretnym. Innymi słowy, poezja „konkretna” nie przedstawia świata, ale mówi jedynie o samej sobie. Słowo zostaje tu odizolowane od zewnętrznego kontekstu, a nawet zdania. Nie liczy się logika, ale metoda zapisu tekstu-słowa. Bardzo ważną rolę codgrywają w poezji „konkretnej” przyimki i spójniki. Słowo przestaje być znakiem arbitralnym i konwencjonalnym, który nazywa określoną rzeczywistość, ale samo staje się materią – czymś realnym i konkretnym, posiadającym kształt i dźwięk. W ten sposób rodzi się swoista filozofia słowa, zwracająca uwagę na jego głębię i ukryte sensy.
Najważniejsi przedstawiciele nurtu to: Eugen Gomringer, a także brazylijska grupa „Noihandres”, czyli D. Pignatari, Alvaro de Campos, Haroldo de Campos. Ważną twórczynią i teoretyczką tego nurtu była Mary Ellen Solt.
W Polsce tego typu utwory zainicjował Stanisław Dróżdż, który wystawiał swoje dokonania (nazywane przez poetę „pojęciokształtami”) w Polsce i za granicami kraju (Wenecja, Mediolan, Los Angeles). Jego słynne dzieła z cyklu to np. „Język i matematyka” czy „Algebra przyimków”. W tej poetyce tworzył również Marian Grześczak („Człowiek dźwiga ciężary”, „Trzeci wiersz”), Marianna Bocian („Wieża Babel pospolita”, „14 wierszy”, „Narastanie”) i Leszek Szaruga.