Antyk - charakterystyka epoki (starożytność - ramy czasowe, nazwa, kultura) - strona 3

(Anakreont), zagrzewającą do walki (Tyrteusz), sławiącą bogów (Pindar), miłosną (Safona). Za najwspanialszych poetów uznawano trójkę twórców: Anakreonta, Safonę i Pindara. Anakreont był autorem poezji lekkiej, czasami żartobliwej, sławiącej miłość i wino. Znalazł licznych naśladowców, a wiersze pisane zgodnie ze stylem zaproponowanym przez poetę nazywano anakreontykami. Safona natomiast sławiła miłość, w której najistotniejsze były silne, szczere uczucia. Obok liryków miłosnych pozostawiła także epitalamia, tworzone z okazji wesel swoich licznych przyjaciółek. Pindar zaś, to poeta znany najbardziej ze swoich hymnów pisanych na cześć bogów, Apolla i Dionizosa. Hymny poświęcone pierwszemu zwano peanami, drugiemu – dytyrambami. Dytyramby odegrają w V w p.n.e. istotną rolę, ponieważ między innymi z nich, wykształci się tragedia grecka.

Jeśli wierzyć tradycji, w VI w. p.n.e. tworzy bajki niejaki Ezop. Nie jest to do końca ustalone, ponieważ postać Ezopa jest na poły legendarna. Uznawany jest on jednak za twórcę bajki zwierzęcej, czyli takiej, w której bohaterami są zwierzęta, ale jako nosiciele cech ludzkich.

W VII i VI w. p.n.e. kształtują się pierwsze dwa znane greckie porządki architektoniczne: