Pod koniec roku 1920, w wyniku udanej kontrofensywy polskiej, wojska Rzeczpospolitej ponownie znalazły się w okolicach Mińska, niwecząc tym samym nadzieje bolszewickie na opanowanie Polski i przeniesienie rewolucji na inne kraje europejskie. Obie strony wojny były już wykończone działaniami wojennymi i koniecznymi na to nakładami środków i pieniędzy. Wobec tego negocjacje pokojowe, toczone w Mińsku zasadzie od sierpnia 1920, nabrały po raz pierwszy realnego znaczenia, przestając być grą dyplomatyczną mająca na celu zyskanie czasu dla własnych wojsk.
Kluczową kwestią było ustalenie nowych granic państwa. Ponieważ w czasie rozmów pokojowych kluczową rolę odgrywali politycy endecji, z tego też powodu głównym kryterium miał być procentowy udział ludności polskiej na danym obszarze. Delegacja polska miała szanse uzyskać nawet Mińsk, jednakże nie była nim zainteresowana, uważając że za duże terytorium z dużą liczbą mniejszości nie będzie służyć interesom narodowym. Ostatecznie za linię graniczną przyjęto granicę II rozbioru, z pewnymi korektami na korzyść polską. Rosjanie zobowiązali się również do oddania Polsce zagrabionych w czasie zaborów dzieł kultury i sztuki, jak również wypłacenia dużej kontrybucji. Polska dyplomacja poniosła jednak także klęskę – było nią oficjalne dopuszczenie do rozmów delegacji sowieckiej Ukrainy. Oznaczało to w praktyce złamanie traktatu sojuszniczego pomiędzy Polską a Ukraińską Republiką Ludową i skazanie byłego sojusznika na aneksję przez Rosję sowiecką. Do dziś jest to bardzo kontrowersyjne wydarzenie.
Traktat pokojowy podpisano 18.03.1921 roku w Rydze, został zaś ratyfikowany 16.04., ostatecznie kończąc wojnę z bolszewikami. Co znamienne, obydwie strony były przekonane, że pokój ów jest jedynie stanem przejściowym i że w ciągu kilku lat dojdzie do kolejnej wojny. Stąd też utrzymujące się napięcie na wschodniej granicy państwa, trwające praktycznie aż do 1939, jak również trwające przygotowania i koncentracja polskiej myśli wojskowej na kierunku wschodnim. Polska otrzymywała tereny zabrane podczas II rozbioru, poszerzone o Wołyń, Polesie i miasto Pińsk. Polska nie otrzymała Mińska, mimo że był on zajęty przez polskie wojska, za to utrzymała swoje panowanie na terytoriach Galicji. Po stronie polskiej pozostał również Lwów, jednakże Kijów znalazł się po stronie bolszewickiej. Tym samym dokonano też podziału wpływów na Ukrainie.
Traktat ryski zostawiał po stronie polskiej duże terytoria, wraz z ważnymi dla polskiej historii i kultury ośrodkami miejskimi, jednakże jednocześnie pozostawiał też w jej granicach dużą i wrogo nastawioną mniejszość ukraińską, która całe dwudziestolecie opierała się próbom polonizacji i stanowiła czynnik destabilizujący Kresy. Mimo zakończenia wojny wschodnie tereny Rzeczpospolitej dalej były niespokojne.