Inwazja Włoch na Abisynię (1935)

Włoski dyktator i faktyczny twórca faszyzmu, Benito Mussolini, był jednocześnie niezwykle ambitnym politykiem, który chciał uczynić Włochy potęgą na skalę światową. W swojej polityce nawiązywał często do idei odbudowy Imperium Rzymskiego i przejęcia „utraconych” ziem. Rzeczą oczywistą jest, że takie hasła powodowały wzrost poparcia dla duce, a ewentualne sukcesy jeszcze bardziej ugruntowałyby jego pozycję. Jednakże problemem było znalezienie odpowiedniego celu ekspansji włoskiej, który nie naraziłby ją na konflikt z o wiele silniejszymi potęgami kolonialnymi.

W latach 30. jedyną dostępną alternatywą dla ambicji imperialnych Włochów była Abisynia (obecnie Etiopia) – jedno z nielicznych wolnych państw w Afryce. Armia abisyńska była waleczna, ale bardzo słabo uzbrojona, zwłaszcza w nowoczesną broń. Wydawało się więc, że państwo to stanowi łatwy cel ekspansji. Abisynia cieszyła się pewnym poparciem światowej opinii publicznej, nie przekładało się to jednak na wymierną pomoc.

Włosi rozpoczęli inwazję na Abisynię w roku 1935, prędko jednak okazało się, że włoska armia jest  nieprzygotowana do wojny i działała bardzo nieudolnie. Mimo wielokrotnej przewagi sprzętowej i liczebnej Włosi ponosili duże straty i odnosili nieliczne sukcesy. Kampania trwała aż do roku 1936, partyzantka zaś utrzymywała się jeszcze wiele miesięcy. Włosi byli zmuszeni do pacyfikacji całych obszarów kraju, w czasie walk użyli też gazów bojowych.

Włoska inwazja spotkała się z powszehnym potępieniem na arenie międzynarodowej, jednakże Liga Narodów nie podjęła szerzej idących kroków, poza nałożeniem na Włochy embarga na materiały wojenne. Było to zdecydowanie za mało, by powstrzymać Mussoliniego. Poparcie dla jego działań wyraził z kolei otwarcie Adolf Hitler, co znacznie wzmocniło więzi między dyktatorami. "Incydent abisyński" stanowił poważne naruszenie prestiżu Ligi Narodów, która okazała się bezsilna wobec trwającego konfliktu i nie spełniła przeznaczonej jej roli.