II rozbiór Polski - skutki. Ziemie zabrane w II rozbiorze Polski

Uchwalenie Konstytucji 3 Maja w roku 1791 spotkało się z oporem i niechęcią państw sąsiadujących z Rzeczpospolitą, szczególnie zaś Rosji i Prus. Obawiano się, że są to działania mające na celu wyciągnięcie państwa z głębokiego kryzysu i jeżeli nie zatrzyma się ich w porę, Rzeczpospolita może ponownie stać się groźnym przeciwnikiem. Stąd właśnie środki zaradcze w postaci poparcia obozu przeciwników reform, utworzenia konfederacji targowickiej i wynikłej z niej wojny polsko – rosyjskiej w roku 1792.

Po przystąpieniu do Targowicy króla klęska reform stała się nieunikniona. Jednocześnie zaś państwa sąsiednie postanowiły o kolejnym rozbiorze Rzeczpospolitej. Katarzyna II, przez długi czas uważająca, że Rosja jest w stanie kontrolować i wchłonąć całe terytorium Rzeczpospolitej ostatecznie zmieniła zdanie, a Prusy chciały dalszego powiększenia swojego terytorium i zajęcia wcześniej znajdujących się poza ich jurysdykcją wielkich miast – Torunia i Gdańska. W rozbiorze nie wzięła udziału Austria. Angażowała ona w tym czasie wszystkie siły w długą i wyczerpującą wojnę z rewolucyjną Francją, stąd też nie była zainteresowana rozdzielaniem własnych sił.

Układ rozbiorowy podpisano 23.01.1793 roku w Petersburgu. W jego następstwie Prusy zajęły Wielkopolskę i Mazowsze, a Rosja Białoruś, Ukrainę i Podole. Rozbiór ratyfikowano na sejmie w Grodnie (VI-XI.1793 roku), który był jednocześnie ostatnim sejmem w Rzeczpospolitej. Ostatecznie obalono też poprzednie reformy, pozostawiając jedynie nieliczne wprowadzone wtedy prawa.