Bitwa pod Passchendaele (1917) - opis, skutki, znaczenie

Rok 1917 otworzyła seria niepowodzeń państw Ententy, które poważnie zagroziły planom koalicjantów. Rewolucja lutowa w Rosji spowodowała, że istnienie całego frontu wschodniego stanęło pod znakiem zapytania, zwłaszcza wobec obalenia caratu i chwiejności nowych rządów. Z kolei wielkie straty z roku 1916, połączone z brakiem optymistycznych perspektyw na rok 1917, spowodowały szereg wystąpień i buntów w wojsku francuskim, które przez kilka miesięcy nie nadawało się praktycznie do walki. Powodowało to, że praktycznie cały ciężar prowadzenia wojny spadł przejściowo na wojsko brytyjskie, które zmuszone było niejako do wciągnięcia w uporczywe walki Niemców, by dać czas sojusznikom na uporanie się z ich problemami wewnętrznymi.

Brytyjski marszałek Douglas Haig zaplanował kolejne uderzenie we Flandrii, w okolicach Ypres, którego celem miało być przebicie się przez linie niemieckie i zajęcie belgijskich wybrzeży. Do ataku w tym rejonie przygotowano ogromne siły, w tym żołnierzy kolonialnych i ANZAC – korpus złożony z Australijczyków i Nowozelandczyków.

Natarcie rozpoczęło się 31.07.1917 roku. Błyskawicznie okazało się, że plan bitwy był skandalicznie niedopracowany i nie doceniał roli, jaką odgrywały trudne warunki terenowe. Podmokłe tereny Flandrii, dodatkowo przeorane przez ciężki ostrzał artyleryjski i letnie ulewy zamieniły się w zdradzieckie trzęsawisko, w którym brytyjska piechota dosłownie tonęła. Tempo ofensywy od początku było bardzo powolne, a straty po obu stronach frontu zatrważające. W czasie walk doszło do pierwszego użycia gazu musztardowego, zwanego później iperytem. Najcięższe walki rozgrywały się o niewielką miejscowość  Passchendaele, stąd też nazwa bitwy, czasami nazywanej także III bitwą pod Ypres.

Ostatecznie ofensywę brytyjską zatrzymano dopiero 6.11.1917. Mimo gigantycznych strat osiągnięcia były niewielkie, wojskom brytyjskim udało się zająć jedynie wąski i w zasadzie nieprzydatny pas terenu. „Bitwa błotna”, jak wkrótce zaczęto nazywać to starcie, stała się symbolem bezsensowności wojny okopowej i w szerszym znaczeniu jednym z wielu symboli I wojny światowej. Do dzisiaj jest szeroko rozpamiętywana i komentowana w Australii i Nowej Zelandii, a jej uczestniczy są uważani za bohaterów narodowych.