z czystym sercem i prawym sumieniem. Swój charyzmat zakonnicy realizują przez kontemplację, braterstwo i służbę wśród ludzi. Duchowość karmelitańska odwołuje się również do przykładu życia pozostawionego przez proroka Eliasza oraz przez Dziewicę Maryję (wiele zakonów sprawuję bezpośrednią opiekę nad maryjnymi sanktuariami).
Pod koniec XIV w. doszło do upadku karności zakonnej karmelitów. Wówczas kapituła generalna zwróciła się do papieża z prośbą o złagodzenie niektórych przepisów reguły. Stolica Apostolska wyraziła zgodę w 1432 r. Jednak nie wszyscy karmelici pogodzili się ze zmianami i w XVI wieku doszło do reformy zakonu przeprowadzonej przez św. Teresę Wielką i św. Jana od Krzyża. Wynikiem owej reformy jest funkcjonujący do dziś podział na: karmelitów trzewiczkowych (Zakon Braci Najświętszej Maryi Panny z góry Karmel) oraz karmelitów bosych (Zakon Karmelitów Bosych Najświętszej Maryi Panny z góry Karmel; od 1905 r. w Polsce).
Na świecie jest blisko 4 tysiące karmelitów bosych (w tym ponad 350 Polaków) oraz ponad 2 tysiące karmelitów trzewiczkowych (w tym około 70 narodowości polskiej). Wszyscy oni prowadzą życie kontemplacyjne oraz zajmują się działalnością apostolską i misyjną. Niemniej karmelici bosi to ta gałąź rodziny karmelitańskiej, której bracia odznaczają się większą surowością życia i pogłębioną duchowością.