Kapucyni (pełna nazwa: Zakon Braci Mniejszych Kapucynów; skrót: OFMCap) należą do rodziny zakonów franciszkańskich, czyli takich, które za swojego założyciela uważają św. Franciszka z Asyżu. Wyodrębnili się w XVI wieku. Wówczas bowiem doszło w ramach tzw. I Zakonu św. Franciszka (czyli wspólnot męskich) do podziału na trzy gałęzie: Braci Mniejszych Konwentualnych, Braci Mniejszych (obserwantów) i Braci Mniejszych Kapucynów.
Głównym inicjatorem wydzielenia się kapucynów spośród innych wspólnot był Mateusz z Bascio. Powodem powołania nowego zgromadzenia do życia była chęć powrotu do surowej reguły św. Franciszka z Asyżu. Oficjalnie zakon został zatwierdzony w 1528 r. przez papieża Klemensa VII. Sama nazwa kapucyni pochodzi od włoskiego słowa cappucini i oznacza „kapturowcy”. Została nadana zgromadzeniu ze względu na charakterystyczne habity mnichów, które miały duże kaptury.
Na świecie zakon kapucynów liczy ponad 11 000 braci i działa w 93 państwach. Wywodzi się z niego 10 świętych Kościoła katolickiego oraz 25 błogosławionych, w tym św. Ojciec Pio.
Do Polski bracia zostali sprowadzeni przez króla Jana III Sobieskiego w 1681 r. Obecnie w naszym kraju funkcjonują dwie prowincje zakonu: Prowincja Krakowska i Prowincja Warszawska. Należy do nich około 600 braci. Wielu z kapucynów pracuje poza granicami kraju, m.in. na misjach w Czadzie, Republice Centralnej Afryki, Gabonie, Nikaragui.
Kapucyni prowadzą aktywną działalność duszpasterską i służą jako spowiednicy, kaznodzieje, katecheci, kapelani, misjonarze ludowi oraz rekolekcjoniści. Swoją duchowość zwykli definiować zdaniem: Pomiędzy celą a miastem, pomiędzy ciszą a hałasem ulicy.