Jezuici (Towarzystwo Jezusowe; łac. Societas Iesu; skrót SJ) to zakon męski Kościoła Katolickiego, który został założony w 1534 r. przez św. Ignacego Loyolę. Zgromadzenie zatwierdził bullą papieską Regimini militantis eclesiae Paweł III w 1540 r. Do Polski jezuici przybyli w 1564 r.
Podstawą reguły zakonu jezuitów jest bezwzględne posłuszeństwo dogmatom i prawu kanonicznemu, wyrzeczenie się wolności osobistej oraz bezgraniczne zaufanie do Kościoła i papieża, zgodnie z hasłem: Sentire cum Ecclesia (Zawsze z Kościołem). Głównym celem działalności zakonu w pierwszych latach była walka z reformacją, tj. obrona katolicyzmu i przeciwstawianie się obcym doktrynom teologicznym. Po tym okresie jezuici skupili się na działalności kaznodziejskiej, misyjnej (redukcje paragwajskie), pedagogicznej oraz naukowej. Dali się także poznać jako spowiednicy i powiernicy królów i książąt, a zwłaszcza dam dworu.
Cechą charakterystyczną Towarzystwa Jezusowego jest składanie, obok trzech zwykłych ślubów zakonnych, ślubu bezwzględnego posłuszeństwa papieżowi. Stąd też bywają nazywani „Papieską armią”. Ponadto często określa się ich jako „żołnierzy Chrystusa” (militia Christi).
Aby rzetelnie realizować swoje
