Chrystus Pan, w którym całe Objawienie Boga najwyższego znajduje swe dopełnienie, polecił Apostołom, by Ewangelię przyobiecaną przedtem przez Proroków, którą sam wypełnił i ustami własnymi obwieścił, głosili wszystkim, jako źródło wszelkiej prawdy zbawiennej i normy moralnej, przekazując im dary Boże.
Sobór Watykański II, konst. Dei verbum, 7
Kościół głosi, że Ewangelia jest przekazywana na dwa sposoby: pisemnie (czyli przez Pismo Święte) oraz ustnie (czyli za pośrednictwem Apostołów). Ten drugi sposób określa się mianem Tradycji. Tradycja i Pismo składają się na „święty depozyt” wiary. Czytając Biblię trzeba zatem brać pod uwagę także Tradycję – są one ze sobą kompatybilne, ściśle połączone, gdyż pochodzą z jednego źródła. Znane jest powiedzenie Ojców Kościoła: „Pismo Święte jest bardziej wypisane na sercu Kościoła niż na pergaminie”.
Kościół ma prawo i obowiązek żywego przekazywania Objawienia dzięki sukcesji apostolskiej. Sukcesją apostolską nazywa się nieprzerwaną ciągłość w sprawach wiary i kultu, między Kościołem rzymskim, a Kościołem założonym przez apostołów Chrystusa. Biskupi w Kościele Katolickim nazywani są następcami apostołów.
Tradycja apostolska dotyczy Kościoła jako całości i nie należy mylić jej z tradycjami, które wykształciły się w Kościołach lokalnych. Różne „tradycje” teologiczne, liturgiczne czy dyscyplinarne są konkretnymi formami, jakie Tradycja przybiera w różnych miejscach i w odmiennych okresach historycznych:
Chociaż na świecie są różne języki, treść Tradycji jest jedna i ta sama. Ani Kościoły założone w Germanii nie mają innej wiary czy innej Tradycji, ani Kościoły, które są u Iberów, Celtów, na Wschodzie, w Egipcie, Libii czy na środku świata. (Św. Ireneusz, Adversus haereses, I, 10, 1-2)
Jeśli jakaś lokalna „tradycja” jest niezgodna z przekazem apostolskim, wówczas może być zmodyfikowana lub odrzucona przez Urząd Nauczycielskiego Kościoła, który zajmuje się autentyczną interpretacją Objawienia, czyli zarówno Tradycji, jak i Pisma Świętego. Urząd Nauczycielski Kościoła tworzą biskupi na czele z papieżem. To oni, na podstawie Tradycji oraz Pisma Świętego, formułują dogmaty wiary.
Urząd ten Nauczycielski nie jest ponad słowem Bożym, lecz jemu służy, nauczając tylko tego, co zostało przekazane. Z rozkazu Bożego i przy pomocy Ducha Świętego słucha on pobożnie słowa Bożego, święcie go strzeże i wiernie wyjaśnia. I wszystko, co podaje do wierzenia jako objawione przez Boga, czerpie z tego jednego depozytu wiary. (Sobór Watykański II, konst. Dei verbum, 10.)
Kościół powołuje się na słowa Chrystusa do Apostołów: Kto was słucha, Mnie słucha (Łk 10, 16). Zatem wierni powinni bez sprzeciwu przyjmować nauczania i wskazania Kościoła, gdyż są one zgodne ze Słowem Bożym.
Tradycję odrzucali zwolennicy reformacji głosząc hasło sola Scriptura (łac. „tylko Pismo Święte”).