Wspólnotą nazywa się zjednoczonych przez jedną wiarę, modlitwę i posługę chrześcijan. Łacińskim odpowiednikiem „wspólnoty” jest „communio”, dlatego wspólnotę można także określić jako komunię wierzących. Wzorem każdej wspólnoty jest jedność Trójcy Świętej.
Do wspólnoty, rozumianej jako jedność Ludu Bożego, powołani są wszyscy ludzie. W pełni jednak należą do Kościoła Ci, którzy przyjmują środki zbawienia i przestrzegają jego przepisów. Podstawowym warunkiem przynależności do wspólnoty Kościoła jest sakrament chrztu. Konieczne jest również uznawanie zwierzchnictwa kościelnego. Członkami wspólnoty są zarówno osoby świeckie, jak i duchowne. Sama jednak przynależność do wspólnoty nie wystarczy do zbawienia:
Nie dostępuje jednak zbawienia, choćby był wcielony do Kościoła, ten, kto nie trwając w miłości, pozostaje wprawdzie w łonie Kościoła ciałem, ale nie sercem. (Sobór Watykański II, konst. Lumen gentium, 14)
Kościół pozostaje również w (niedoskonałej) wspólnocie z chrześcijanami, którzy przyjęli chrzest, ale nie uznają zwierzchnictwa papieża i nie przynależą oficjalnie do Kościoła Katolickiego jako instytucji. Podkreśla również bliskość Kościoła Katolickiego z Kościołem prawosławnym, z którym łączy go wspólnota głęboka.
Wierny może zostać wykluczony przez ekskomunikę (łac. „wykluczenie ze wspólnoty”). Ekskomunika następuje automatycznie po dokonaniu pewnych czynów zabronionych bądź jest ogłaszana przez uprawnionych do tego dostojników kościelnych. Ze wspólnoty człowiek może odejść na mocy własnej decyzji poprzez ogłoszenie aktu apostazji.
Wspólnota wiernych może mieć charakter lokalny i gromadzić się wokół biskupa. Tego typu Kościół nazywa się Kościołem miejscowym bądź partykularnym. Koniecznie jest jednak zachowywanie łączności z innymi Kościołami. Wszystkie wspólnoty są formowane na wzór Kościoła powszechnego; w nich istnieje i z nich składa się jeden i jedyny Kościół katolicki (Sobór Watykański II, konst. Lumen gentium, 23). Każda pełnoprawna wspólnota musi również uznawać prymat Kościoła rzymskiego.
Wierni należący do wspólnoty powinni się miłować zgodnie z przykazaniem Jezusa:
Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali tak, jak Ja was umiłowałem; żebyście i wy tak się miłowali wzajemnie. Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali. (J 13,34)
We wspólnocie ważna jest wzajemna troska i współodpowiedzialność za bliźniego. Każdy członek Kościoła powinien być zaangażowany w jego życie i rozwój, także ludzie świeccy. Owo zaangażowanie jest określone przez kompetencje wiernego.