Do najważniejszych postanowień i osiągnięć Soboru Watykańskiego II (1962-65) zalicza się:
- reformę liturgii – uznano, że msza odprawiana będzie „przodem do ludu” (a nie, jak wcześniej, tyłem), a łacinę zastąpią języki narodowe bądź miejscowe;
- przyznanie wiernym świeckim prawa do przyjmowania Komunii św. pod dwoma postaciami;
- odnowę struktur organizacyjnych Kościoła (m.in. odnowę życia zakonnego, ponowne wprowadzenie diakonat stałego, ustanowienie Konferencji Episkopatu);
- powołanie Synodu Biskupów jako organu doradczego papieża;
- utworzenie sekretariatów ds. religii niechrześcijańskich i niewierzących;
- zapoczątkowanie dialogu ekumenicznego z innymi wyznaniami chrześcijańskimi;
- odwołanie 7 grudnia 1965 r. ekskomunik, którymi obłożyli się wzajemnie w 1054 r. hierarchowie Wschodu (patriarcha konstantynopola Michał Cerulariusz) i Zachodu (papież Leon IX);
- przyznanie prawa do wolności religijnej wszystkim ludziom (a nie, jak dotychczas, tylko katolikom);
- włączenie ludzi świeckich (laikatu) do współpracy w życiu Kościoła (tzw. apostolstwo świeckich);
- zapoczątkowanie dialogu katolicko-judaistycznego (Sobór Watykański II odrzucił zarzut, że Żydzi są zbiorowo winni śmierci Jezusa i potępił antysemityzm);
Zdaniem kard. Józefa Glempa „najważniejszym, jak się wydaje, stwierdzeniem Soboru było to, że Kościół musi się nieustannie odnawiać, a więc odczytywać znaki czasu, by skutecznie wypełniać swoja zbawczą rolę w rzeczywistości ziemskiej”.