Dokumenty Soboru Watykańskiego II (1962-1965) dzielą się na:
Konstytucje
1) Konstytucja o liturgii świętej „Sacrosanctum Concilium” – była pierwszym dokumentem uchwalonym przez Sobór; została ogłoszona 4 grudnia 1963 r. przez papieża Pawła VI. Konstytucja ta ukazuje liturgię jako szczyt i źródło życia Kościoła. Szczególny akcent kładzie na pełny, czynny i świadomy udział wiernych w Eucharystii. Podkreśla również, że w liturgii chrześcijańskiej głoszona jest i urzeczywistniana w jej uczestnikach zbawcza tajemnica paschalna męki, śmierci i zmartwychwstania Chrystusa. Tekst „Sacrosanctum Concilium” traktuje także m.in. o muzyce sakralnej, sztuce kościelnej i sprzętach liturgicznych. Celem tej Konstytucji było wskazanie drogi odnowy praktyki liturgicznej Kościoła.
2) Konstytucja dogmatyczna o Kościele „Lumen Gentium” (łac. Światło narodów) – jest podstawowym i centralnym dokumentem Soboru Watykańskiego II; jest refleksją Kościoła o sobie samym. Została przyjęta 21 listopada 1964 r. Jej treść dotyczy natury Kościoła i zasad przynależności do niego. W Konstytucji Sobór odszedł od tradycyjnego rozumienia Kościoła jako „społeczności doskonałej”, podkreślając, że w Kościele „zrasta się pierwiastek ludzki i Boski". Zrezygnowano także z traktowania niekatolików jako schizmatyków, heretyków czy ateistów, akcentując potrzebę ewangelizacji i dialogu – Kościół przedstawiony jest „jako narzędzie zbawienia wszystkich i posłany do całego świata”. Duży nacisk „Lumen Gentium” stawia na powszechne powołanie do świętości, tzn. udział w kapłańskiej, królewskiej i prorockiej misji Chrystusa (apostolstwo świeckich). W Konstytucji wiele miejsca poświęcono także biskupom jako następcom Apostołów i pasterzom oraz hierarchicznemu ustrojowi Kościoła.
3) Konstytucja dogmatyczna o Objawieniu Bożym „Dei Verbum” – została ogłoszona przez papieża Pawła VI 18 listopada 1965. Zajmuje się zagadnieniem Objawienia Bożego i jego przekazywania, tj. Pismem Św. i Tradycją Kościoła oraz rolą Urzędu Nauczycielskiego Kościoła. Omawia Stary Testament i Nowy Testament pod kątem Jezusa Chrystusa i Jego zbawczego dzieła. Odnosi się także do kwestii boskiego natchnienia Pisma Św. oraz jego interpretacji.
4) Konstytucja duszpasterska o Kościele w świecie współczesnym „Gaudium et Spes” (łac. Radość i Nadzieja) – została ogłoszona przez papieża Pawła VI 7 grudnia 1965 r. Była ostatnim z uchwalonych dokumentów soborowych; duży wpływ na jej kształt miał abp Karol Wojtyła. Stanowi obszerny wykład nauki społecznej Kościoła. Porusza m.in. temat powołania człowieka i jego godności, zagadnienie wspólnoty ludzkiej oraz przypomina zasadę o przeznaczeniu ziemskich dóbr dla wszystkich ludzi. „Gaudium et Spes” zajmuje się także sprawami Kościoła w obliczu zmian, które dokonały się w XX w. Definiuje jego zadania i role we współczesnym świecie. Wśród najważniejszych problemów na pierwszym miejscu wymienia troskę o małżeństwo i rodzinę. Konstytucja zachęca także do szczególnej refleksji wokół zjawiska ateizmu. Sobór w „Gaudium et spes” uwypukla rolę ludzi świeckich w przemienianiu świata. Mówi również o relacjach Kościół-wspólnota polityczna, budowaniu pokoju, rozwijaniu współpracy międzynarodowej. W Konstytucji potępiono także wszelkie masowe działania militarne, przypominając, że są one przestępstwem przeciwko Bogu i człowiekowi.
Dekrety
1) Dekret o środkach społecznego przekazywania myśli „Inter Mirifica” – został ogłoszony przez papieża Pawła VI 4 grudnia 1963 roku i był drugim w kolejności dokumentem soborowym. Podkreślał rolę prasy, kinematografii, radiofonii, telewizji i innych środków masowego przekazu, w ewangelizacji i umacnianiu orędzia chrześcijańskiego. Podjął także problem etyki mediów. Dekret ten stał się inspiracją wszystkich późniejszych wypowiedzi Kościoła dotyczących środków społecznego komunikowania.
2) Dekret o Kościołach wschodnich katolickich „Orientalium Ecclesiarum” – został ogłoszony 21 listopada 1964 r. na trzeciej sesji soborowej. Dokument ten nazywał katolickie Kościoły wschodnie Kościołami partykularnymi, ale równocześnie uznał ich odrębną liturgię, dyscyplinę kościelną i dziedzictwo duchowe. Wypowiadał się także pochwalnie o ich zasługach wobec Kościoła powszechnego. W „Orientalium Ecclesiarum” Sobór podkreślili również, że wszystkie obrządki mają jednakową godność, tym samym odchodząc od traktowania obrządku łacińskiego jako wyższego od innych.
3) Dekret o ekumenizmie „Unitatis Redintegratio” (łac. „Przywrócenie jedności”) – został ogłoszony 21 listopada 1964 r. W dokumencie zdefiniowano ruch ekumeniczny jako „działalność oraz przedsięwzięcia zmierzające do jedności chrześcijan” i uznano współodpowiedzialność wszystkich chrześcijan za utratę jedności, w tym katolików. Dekret zawiera nakaz aktywnego uczestnictwa wiernych i hierarchii w dziełach ekumenicznych oraz określa katolickie zasady ruchu. Ojcowie Soboru podkreślili, że elementy prawdy i dobra są obecne także w innych wyznaniach chrześcijańskich.
4) Dekret o pasterskich zadaniach biskupów w Kościele „Christus Dominus” – został ogłoszony 28 października 1965 r. Stanowił syntezę nauczania o posłudze biskupiej, dopełniając przy tym postanowienia Soboru Watykańskiego I (1869-1870).
5) Dekret o przystosowanej odnowie życia zakonnego "Perfectae Caritatis” (łac. „Doskonała Miłość”) – został ogłoszony 28 października 1965 roku. Ma charakter normatywny i jest jednym z krótszych dokumentów soborowych. Rozszerza tematykę 6. rozdziału Konstytucji „Lumen Gentium”. W dekrecie wyłożono teologiczne podstawy życia konsekrowanego. Szczególne miejsce zajęły rady ewangeliczne czystości, ubóstwa i posłuszeństwa. Sformułowano także pięć wskazówek odnowy życia zakonnego. Poruszono m.in. kwestię instytutów świeckich, zajęto się zagadnieniem formacji nowych zakonników oraz likwidacji wspólnot.
6) Dekret o formacji kapłańskiej „Optatam Totius” – został ogłoszony 28 października 1965 roku. W dokumencie tym została wyłożona nauka soborowa o roli i znaczeniu seminariów duchownych w posłudze Kościoła. Zajęto się problemem budzenia powołań kapłańskich, organizacji seminariów wyższych, reformą studiów kościelnych oraz zagadnieniem formacji duszpasterskiej.
7) Dekret o apostolstwie świeckich „Apostolicam Actuositatem” – został ogłoszony 18 listopada 1965 r. W dekrecie omówiono teologiczne podstaw powołania świeckich do apostolstwa. Określono jego cele, dziedziny i formy. Dokument wyjaśnił także, że oprócz apostolstwa indywidualnego, polegającego na świadectwie życia, istnieje też apostolstwo zespołowe realizowane w stowarzyszeniach. Zachęcił także kobiety do większego uczestnictwa w życiu Kościoła.
8) Dekret o działalności misyjnej Kościoła „Ad Gentes Divintus” – został ogłoszony 18 listopada 1965 r. Jest zwany „wielką kartą misji”. Dokument ten nadał działalności misyjnej głębokie uzasadnienie biblijno –teologiczne, podkreślając, że jest ona kontynuacją posłania Syna Bożego przez Ojca. Wezwał wszystkich wiernych do odpowiedzialności za głoszenie Ewangelii. Omówił także zadania misjonarzy i kwestię organizacji działalności misyjnej.
9) Dekret o posłudze i życiu kapłanów „Presbyterorum Ordinis” – został ogłoszony 7 grudnia 1965 r. Omawia rolę prezbiteriatu w posłannictwie Kościoła, a także zagadnienie posługi i życia prezbiterów, tj. ich obowiązki, stosunek do innych ludzi, powołanie i wymagania duchowe. W dekrecie kapłan został ukazany jako członek ludu Bożego, a nie ktoś stojący ponad nim, choć w przeciwieństwie do świeckich – na mocy sakramentu święceń – służy temu ludowi in persona Christi (w osobie Jezusa Chrystusa). Wśród obowiązków prezbiterów na pierwszym miejscu dekret wymienił głoszenie słowa Bożego, a nie – jak dotychczas – sprawowanie liturgii.
Deklaracje
1) Deklaracja o wychowaniu chrześcijańskim „Gravissimum Educationis” – została ogłoszona 28 października 1965 r. Zawiera 12 zasad wychowania chrześcijańskiego, z których 8 dotyczy katolickiego szkolnictwa. Zajmuje się udziałem rodziny w wychowaniu chrześcijańskim, zagadnieniem roli państwa w szkolnictwie oraz tematami = dotyczącymi edukacji dzieci i młodzieży na różnych poziomach.
2) Deklaracja o stosunku Kościoła do religii niechrześcijańskich „Nostra Aetate” – została ogłoszona 28 października. Jest jednym z najkrótszych, a zarazem jednych z najbardziej przełomowych dokumentów soborowych. Po raz pierwszy w historii Kościół oficjalnie określił swój stosunek do religii niechrześcijańskich. Wymienił elementy „prawdziwe i święte” w hinduizmie, buddyzmie i islamie. „Nostra Aetate” wskazuje także na zakorzenienie Kościoła w dziejach i wierze Żydów, z których wywodzą się Chrystus i Apostołowie, oraz na duchową więź, która go z nimi łączy. Deklaracja wyznaczyła perspektywy dialogu międzyreligijnego i potępiła wszelkie przejawy antysemityzmu. Dokument zawiera także stwierdzenie, że przymierze Boga z Izraelem nigdy nie zostało zerwane.
3) Deklaracja o wolności religijnej „Dignitatis Humanae” – została ogłoszona 7 grudnia 1965 r. Stanowiła absolutną nowość w nauczaniu Kościoła. Sobór uznał, że prawo do wolności religijnej jest „zakorzenione w godności osoby ludzkiej”, a także podkreślił, że w sprawach religijnych nie można stosować przymusu, gdyż akt wiary ma charakter dobrowolny. W świetle nauczania soborowego wolność religijna jest zatem również prawem ludzi niewierzących. Jej granice wyznacza wyłącznie porządek publiczny oraz moralność.