„Szewcy” to bez wątpienia jeden z najlepszych dramatów Witkacego, który jednocześnie stanowi przykład nowatorskiego dramatu awangardowego zwiastującego późniejszy teatr Ionesco i Becketta. Owo nowatorstwo formalne przejawia się na kilku zasadniczych poziomach tekstu.
Świat przedstawiony
Świat przedstawiony „Szewców” całkowicie odbiega od obrazu mimetycznego. Nie określa się dokładnie miejsca i czasu akcji. Świat jest tu skonstruowany ze sprzecznych, często absurdalnych elementów. Mamy do czynienia z rzeczywistością zdeformowaną, o zabarwieniu groteskowo-satyrycznym, w której nie obowiązują tradycyjne prawa logiki. Bohaterowie kierują się dziwacznymi motywami, a najważniejszym z nich okazuje się niezaspokojony popęd seksualny.
Budowa akcji
Dramat składa się z trzech aktów, a każdy z nich przedstawia inny rodzaj rewolucji. Pomiędzy kolejnymi wydarzeniami brak jednak wyrazistej ciągłości. Akcja ulega zatem wyraźnemu rozluźnieniu. Ponadto zakończenie niczego nie wyjaśnia i jest utrzymane w konwencji groteskowej. Sens przedstawionych wydarzeń nie tkwi zatem w przebiegu akcji, ale w jej specyficznej konstrukcji odzwierciedlającej deformację kultury skazanej na zagładę.
Kreacja bohaterów
Awangardową cechą „Szewców” jest również konstrukcja bohaterów. Nie są to postaci o rozbudowanej motywacji psychologicznej. Autor sprowadza je raczej do konkretnej roli, jaką mają odegrać w dramacie. Są to uosobienia pewnych typów, na co wskazuje już tytuł „Szewcy” – nazwa określonej grupy społecznej. Pojawiają się tu więc reprezentanci różnych klas: prokurator Scurvy (typ inteligenta), księżna (arystokracja) czy Hiper-Robociarz (posępna antycypacja „dyktatury proletariatu”). Już nazwiska i pseudonimy postaci wskazują na reprezentowane przez nich cechy, np. Sajetan Tempe (człowiek Tępy), księżna Zbereźnicka (wulkan seksu), Scurvy (chamstwo, grubiaństwo).
Język
Język „Szewców” znacznie odbiega od mowy bohaterów tradycyjnego dramatu. Jest dziwaczną mieszaniną dosadnych wulgaryzmów, wypowiedzi o charakterze filozoficznym i naukowym. Ponadto pojawiają się tu liczne neologizmy, np. „skurczy flak”, „wątrobić” wskazujące na kreacyjny i antymimetyczny charakter świata przedstawionego.
Kategorie estetyczne
Bardzo istotną cechą „Szewców” jako dramatu awangardowego jest również groteskowy synkretyzm kategorii estetycznych. Komizm przedstawionych sytuacji nieustannie współgra z czającą się obok śmiertelną grozą, np. Sajetan zostaje zamordowany przez szewców, a prokurator umiera w roli psa przywiązanego do budy.