 |
| Eugene Ionesco |
Eugene Ionesco urodził się w 1909 roku w Slatinie w Rumunii. Dzieciństwo spędził we Francji, ale w 1922 roku wraz z siostrą powrócił do rodzinnej Rumunii. W czasie I wojny światowej do Rumunii dotarł też jego ojciec, który jednak zostawił rodzinę i ponownie się ożenił.
W rodzinnym kraju Ionesco ukończył studia w Bukareszcie, a następnie pracował jako nauczyciel języka francuskiego. W 1936 roku ożenił się z Rodicą Burileanu. W tym samym roku zmarła jego matka. Do Francji wyjechał ponownie na stypendium doktoranckie w 1938 roku. Po wybuchu wojny wrócił do Rumunii, gdzie ponownie pracował jako nauczyciel. Kiedy jednak sytuacja w kraju zaczęła się pogarszać, pisarz podejmował liczne próby ucieczki. W końcu wyjechał do Francji w 1942 roku, gdzie został attache kulturalnym Rumunii przy rządzie Vichy. W 1944 roku urodziła się jego córka, Marie-France.
Po wojnie Ionesco pracował jako korektor dla jednego z wydawnictw. W 1949 roku napisał swoją najsłynniejszą sztukę – „Łysa śpiewaczka”. Dzieło nie spotkało się z eufroycznym przyjęciem, ale Ionesco został zauważony w środowisku intelektualistów i zaprzyjaźnił się z Andre Bretonem, Luisem Bunuelem czy Mircea Eliadem. Uzyskał również obywatelstwo francuskie. W 1970 roku został wybrany na członka Francuskiej Akademii. Aktywnie działał również na rzecz ochrony praw człowieka. W kolejnych latach uzyskał wiele prestiżowych nagród literackich, a także doktorat honoris causa uniwersytetu Warwick w Wielkiej Brytanii. W 1984 roku na dwa dni wpadł w śpiączkę cukrzycową.
Zmarł w 1994 roku w Paryżu.
Eugene Ionesco - charakterystyka twórczości
Ionesco to jeden z najwybitniejszych dramaturgów XX wieku, który obok Samuela Becketta uchodzi za głównego twórcę antyteatru. Najsłynniejszą sztuką Ionesco jest „Łysa śpiewaczka”, dramat zbudowany z elementów groteski, ironii i parodii. Dwa małżeństwa (Martinów i Smithów) nie przypominają tradycyjnych bohaterów dramatycznych, którzy napędzają akcję, ale są wcieleniem postaci marionetkowych, zaledwie uosabiających określone idee. Szczególnym rysem dramatu Ionesco jest problem braku komunikacji międzyludzkiej i umiejętności nawiązania głębokich relacji. Rzeczywistość jawi się tu jako absurdalna pustka, w której człowiek czuje się zagubiony i samotny.
Tragizm ludzkiego losu dochodzi do głosu również w kolejnych sztukach autora: „Lekcja”, „Krzesła”, „Ofiary obowiązku”, „Kubuś, czyli uległość” czy „Improwizacja”. Ionesco w swoim teatrze absurdu porusza również problematykę narodzin totalitaryzmu i zbiorowych obsesji, np. w „Nosorożcu”. W pozornie banalnych sytuacjach dramaturg potrafi dostrzec sensy uniwersalne, odnoszące się zarówno do prawdy o jednostce, jak i mechanizmów życia społecznego.