Teatr absurdu i groteski to zjawisko charakterystyczne dla kultury XX wieku. Ukształtowało się ono na terenie Francji w twórczości Alfreda Jerry’ego („Ubu Król”) i Guillaume'a Apollinaire’a. Rozkwit teatru absurdu przypadł na II połowę XX wieku.
Wzorcowe realizacje gatunku można odnaleźć u Samuela Becketta, Eugene Ionesco i Jeana Geneta. Najbardziej znaną sztuką Becketta było dzieło pt.: „Czekając na Godota”, przedstawiające absurdalną historię dwóch kloszardów, którzy oczekują na przyjście Godota, istoty z siwą brodą, którą można utożsamiać z Bogiem. Dramat staje się wielką parabolą losu współczesnego człowieka żyjącego w duchowej pustce. Istotnym dziełem Ionesco była z kolei „Łysa śpiewaczka” ukazująca deficyt komunikacji międzyludzkiej. Genet poruszał natomiast w swoich sztukach („Pokojówki”, „Murzyni”, „Balkon”) problematykę społeczną, zwłaszcza zagubienie w świecie drapieżnego kapitalizmu.
Antyteatr reprezentowany przez wspomnianych twórców opierał się na specyficznym budowaniu scenicznej przestrzeni, za pomocą ascetycznych środków wyrazu, np. jedynie krzesła czy kamienia. Akcja traciła znamiona określoności – wszystkie elementy sztuki (czas, miejsce, bohaterowie) zostały zredukowane