Wiersz Adama Mickiewicza stanowi entuzjastyczną pochwałę młodości. Podmiot liryczny chce, by to właśnie ta wartość dodała mu skrzydeł (kieruje do młodości liczne zwroty – apostrofy), dzięki czemu będzie mógł wznieść się ponad świat, oderwać od jego ograniczeń.
Pragnie równocześnie, by młodzi ludzie zjednoczyli się, głosząc nowe ideały i w ten sposób przeciwstawili się staremu porządkowi. Zachęca młodych do ofiarności na rzecz postępu i szczęścia ogółu.
Podmiot liryczny potępia również ciemnotę i zacofanie, jednak wyżej od rozumu (czołowej wartości oświeceniowej) ceni młodzieńczy zapał. Bliskie są mu również ideały braterstwa i równości.