„Medaliony” Zofii Nałkowskiej stanowią swoisty pomnik dla ofiar niemieckich obozów zagłady w Polsce. Są wyrazem pamięci oraz przestrogą. Swoim cyklem opowiadań autorka złożyła hołd wszystkim pomordowanym oraz byłym więźniom. Znaczenie samego tytułu najlepiej oddają słowa opowiadania „Kobieta cmentarna, pochodzącego z tomu:
(…) Później przyszedł czas, gdy na cmentarz spadły pociski. Posągi i medaliony potłuczone leżały wzdłuż alei (…).
„Medaliony” to cykl opowiadań, który stanowić ma symboliczne nagrobne malowidło: są nim i relacje świadków opisujące okrucieństwo wojny i brutalne zbrodnie. Tragiczne są nie tylko obrazy zbiorowych mordów, obozowych doświadczeń i innych potworności, jakie ludzie mogą ludziom zgotować, ale także wyłaniający się z „Medalionów” obraz psychiki ówczesnych ludzi, która w czasie wojny została bezpowrotnie okaleczona.