Tadeusz Bór-Komorowski - biografia, zasługi

Przyszły dowódca Armii Krajowej urodził się 1 czerwca 1895 roku w Chorobrowie, na terytorium Austro-Węgier. Pochodził z zamożnej rodziny szlacheckiej o długoletnich tradycjach patriotycznych, jak i wojskowych. Stąd też po ukończeniu podstawowych stopni nauki we Lwowie rozpoczął karierę w wojsku austro-węgierskim. W przeciwieństwie do wielu innych polskich oficerów i szlachciców z owego okresu nie był jednak jeszcze wtedy związany mocno z ruchami polskimi i zbrojnymi organizacjami, jakie wtedy powstawały. Stąd też, gdy w 1914 wybuchła I wojna światowa, Tadeusz Komorowski brał w niej udział jako oficer austriackiej kawalerii. Uczestniczył w walkach na terenie Królestwa Polskiego, później zaś został przerzucony na front alpejski, przeciwko Włochom.

Po załamaniu się Austro-Węgier i zakończeniu I wojny światowej Komorowski wrócił na tereny formującego się państwa polskiego i zgłosił do armii. W stopniu porucznika był jednym z twórców polskich oddziałów kawaleryjskich, uczestniczył w walkach z Zachodnioukraińską Republiką Ludową. W latach 1919-1920 brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej, gdzie został ciężko ranny.  Po zakończeniu działań wojennych dalej kontynuował swoją karierę, dochodząc w roku 1932 do stopnia pułkownika. Wraz z osiągnięciami wojskowymi szły w parze sukcesy sportowe – był uważany za jednego z najlepszych jeźdźców II Rzeczpospolitej i brał udział w Olimpiadzie w Berlinie w roku 1936.

W roku 1939 brał udział w walkach przeciwko Niemcom, odmówił jednak dobrowolnego poddania się po zakończeniu kampanii. Przedarł się pod fałszywym nazwiskiem do Krakowa, gdzie rozpoczął pracę konspiracyjną, początkowo starając się tworzyć własną sieć konspiracji. W 1940 został członkiem AK, mianowany generałem brygady. W 1941 roku trafił do Warszawy, gdzie znajdował się wśród grona najwyższych dowódców.

W połowie roku 1943 AK dotknęla seria aresztowań najwyższych władz, ofiarą której padł m.in. Naczelny Komendant, Stefan „Grot” Rowecki. Pojawiła się konieczność wybrania nowych władz i reorganizacji podziemia. Wybór padł po dłuższych dyskusjach na „Bora” Komorowskiego, który formalnie był komendantem AK od 17 lipca 1943 roku. Zreorganizował on i wzmocnił organizację, jednakże  z drugiej strony historycy zarzucają mu pozostawanie pod dużym wpływem Leopolda Okulickiego, ps. „Monter”.

W lipcu 1944 roku podjął decyzję o wybuchu powstania w Warszawie, które rozpoczęło się 1 sierpnia 1944 roku. Po 63 dniach walk osobiście podpisał akt kapitulacji miasta. Wzięty do niewoli, przebywał w wielu niemieckich obozach jenieckich, m.in. słynnym Colditz. W roku 1945 Komorowski został uratowany i wypuszczony na wolność, po czym wybrał emigrację nad niepewny powrót do kraju/ Od 1946 roku działał aktywnie w pozostałościach polskiego rządu na uchodźstwie, od 1956 roku członek Rady Trzech – powstałej po rozłamie emigracyjnym radzie, roszczącej sobie prawa do przewodzenia rządowi londyńskiemu. Zmarł 24 sierpnia 1966 roku w Buckley.