Układ odpornościowy człowieka potrafi dokładnie odróżnić własne komórki i tkanki od obcych. Dzięki temu jest w stanie obronić się przed „intruzami”, które niszczy stosując różne mechanizmy obronne. Ta właściwość układu immunologicznego, z jednej strony stanowi skuteczną ochrona, z drugiej zaś utrudnia, a czasem wręcz uniemożliwia dokonanie przyczepów. Reakcja organizmu na przeszczepione tkanki ma formę odpowiedzi swoistej, a u jej źródła leży odmienność genetyczna oraz wytwarzanie swoistych antygenów określanych mianem kompleksu MHC lub antygenów zgodności tkankowej. Antygeny te umożliwiają limfocytom T rozpoznanie obcych ciał, w tym przeszczepianych tkanek i narządów, a tym samym powodują odrzucanie przeszczepów.
Wyróżniamy następujące rodzaje przeszczepów:
• Przeszczep autogeniczny (autologiczny) – dokonywany w obrębie jednego osobnika, polega na przeniesieniu własnej tkanki lub narządu w inne miejsce np. przeszczep skóry po oparzeniach; tak przeszczepiane tkanki nie są odrzucane i przyjmują się na stałe.
• Przeszczep syngeniczny (izogeniczny) – dokonywany jest pomiędzy osobnikami identycznymi genetycznie, u człowieka sytuacja taka ma miejsce tylko w przypadku bliźniąt jednojajowych; tak przeszczepione tkanki również nie są odrzucane.
• Przeczep allogeniczny – dokonywany jest pomiędzy osobnikami tego samego gatunku, ale odmiennymi genetycznie; są to zazwyczaj przeszczepy narządów u ludzi, którzy mają podobne, ale nie identyczne genotypy; przyjęcie narządu zależy przede wszystkim od stopnia podobieństwa genetycznego, a więc pokrewieństwa – dlatego też dawców szuka się w obrębie najbliżej rodziny.
• Przeszczep ksenogeniczny – dokonywany jest pomiędzy osobnikami należącymi do różnych gatunków; jest on najczęściej odrzucany ze względu na dużą odmienność genetyczną dawcy i biorcy.