Subkultura hipisów powstała w Stanach Zjednoczonych w latach 60. XX wieku i była efektem szerokiego kryzysu kultury amerykańskiej, zimnowojennego napięcia, przedłużającej się wojnie w Wietnamie, a w szerszym ujęciu – silnym i żywiołowym ruchem kontestacyjnym, sprzeciwiającym się światu dorosłych.
Subkultura hipisów - cechy charakterystyczne
W związku z powyższym zrodził się ruch, do którego cech charakterystycznych zaliczyć można:
- swobodę obyczajową (wolne związki między mężczyznami a kobietami),
- niechęć wobec zastanego systemu państwowego i tradycyjnym instytucjom,
- unikanie stabilizacji, życie w podróży, bez planowania przyszłości,
- życie w gronie przyjaciół – większej wspólnoty hipisów,
- wegetarianizm (traktowanie zwierząt w kategoriach przyjaciół),
- słuchanie określonej muzyki (rockowej) – przykłady twórców lubianych przez hipisów to: John Lennon, Jimi Hendrix, Janis Joplin.
Warto zauważyć, że wielu hipisów używała substancji psychoaktywnych (narkotyków), co stało się istotnym argumentem władz amerykańskich dążących do zwalczenia wpływów subkultury (szczególnie wobec jej aktywnych protestów przeciw wojnie w Wietnamie).
Wygląd hipisów
Jeśli chodzi o wygląd, to hipisi wyróżniali się:
- długimi włosami (często z opaską, chustą, wplecionymi kwiatami itp.),
- bardzo kolorowymi strojami, m.in. spodnie dzwony, luźne kolorowe spódnice i koszule,
- mężczyźni nosili brody,
- często chodzili boso,
- ich biżuterią bardzo często były kolorowe koraliki (naszyjniki i bransoletki),
- bardzo często korzystali z różnych symboli, m.in. tzw. pacyfy (czyli symbol pokoju).
W Polsce panowały ograniczone możliwości rozwoju subkultury hipisowskiej, choć warto podkreślić, że od czasu do czasu także w Polsce wzrasta zainteresowania hipisami, ich kulturą i symbolami, choćby przejawiające się w kolorowych strojach.