Julia Maria Ledóchowska urodziła się w wielodzietnej rodzinie hrabiowskiej 17 kwietnia 1865 r. w Loosdorf koło Wiednia. Jej rodzicami byli Antoni Ledóchowski, polski emigrant polityczny i Józefina ze szwajcarskiej rodziny Salis-Zizers, a siostrą Maria Teres Ledóchowska, powszechnie nazywana matką czarnej Afryki, założycielka sióstr klawerianek, beatyfikowana w 1975 r. Z kolei brat Julii, Włodzimierz, wstąpił do zakonu jezuitów, gdzie w latach 1915-42 pełnił funkcję generała.
Julia Maria z Loosdorf przeprowadziła się z rodziną do Lipnicy Murowanej koło Bochni w 1883 r. W wieku 21 lat wstąpiła klasztoru urszulanek w Krakowie, gdzie dnia 17 kwietnia 1887 r., przyjęła zakonne imię Maria Urszula. Pracowała w krakowskim internacie sióstr, a w 1904 r. została jego kierowniczką. Dwa lata później założyła pierwszy na ziemiach polskich internat dla studentek szkół wyższych.
W 1907 r. wyjechała razem z dwoma siostrami do pracy dydaktycznej w Petersburgu. Rok później dzięki ich staraniom udało się tam założyć autonomiczną placówkę urszulańską. Następnie siostra Urszula przeniosła się nad Zatokę Fińską, gdzie otworzyła w 1910 r. gimnazjum dla dziewcząt.
Pierwszą wojnę światową spędziła w krajach skandynawskich, gdzie wygłaszała odczyty o Polsce oraz zajmowała się organizacją pomocy dla osieroconych polskich dzieci. Podjęła również współpracę z Komitetem Pomocy Ofiarom Wojny, założonym w Szwajcarii przez Henryka Sienkiewicza oraz organizowała placówki wychowawcze i charytatywne. Przebywając w Szwecji zaczęła także wydawać miesięcznik „Solglimtar” (Iskry Słoneczne) – jedyne wówczas czasopismo katolickie w kraju.
Po wojnie, w roku 1920 r., Urszula wróciła do Polski. Osiedliła się w Pniewach koło Poznania, gdzie założyła zgromadzenie Sióstr Urszulanek Serca Jezusa Konającego, zwane urszulankami szarymi. Zatwierdził je 7 czerwca tego samego roku papież Benedykta XV. Zgromadzenie szybko się rozwijało, powstawały nowe domy nie tylko w Polsce i na Kresach Wschodnich, ale też od 1928 r. we Włoszech i od 1930r. we Francji. Obecnie liczy ponad 900 sióstr w 12 krajach.
Urszula wiele podróżowała i wizytowała poszczególne domy. O sobie i siostrach ze zgromadzenia mówiła często: „Naszą polityką jest miłość. I dla tej polityki jesteśmy gotowe poświęcić nasze siły, nasz czas i nasze życie”. W Zgromadzeniu obowiązywała także „zasada uśmiechu” – jednym z ulubionych powiedzonek Urszuli było: Kąciki ust do góry.
Zmarła 29 maja 1939 r. w Rzymie. Tam też została pochowana w domu generalnym mieszczącym się przy via del Casaletto. Beatyfikował ją Jan Paweł II 20 czerwca 1983 roku w Poznaniu. Sześć lat później jej zachowane od zniszczenia ciało zostało przewiezione z Rzymu do Pniew i złożone w kaplicy domu macierzystego. 18 maja 2003 roku została ogłoszona świętą. W kalendarzu liturgicznym Kościół wspomina św. Urszulę Ledóchowską 29 maja.
5 marca 2009 roku Senat RP podjął uchwałę „w sprawie uczczenia 70. rocznicy śmierci świętej Urszuli Ledóchowskiej i uznania jej za wzór patriotki”.
W ikonografii św. Urszula przedstawiana jest w szarym zakonnym habicie.
Patronat
Św. Urszula jest patronką archidiecezji poznańskiej i Polskiego Towarzystwa Ziemiańskiego oraz miasta Sieradza.
Od 2009 r. ma swoją ulicę w Warszawie.