Św. Jadwiga Śląska urodziła się ok. 1180 r. na zamku nad jeziorem Amer w Bawarii jako córka hrabiego Bertolda VI i Agnieszki Wettyńskiej, hrabiów Andechs. Otrzymała wykształcenie w klasztorze benedyktynek w Kitzingen nad Menem, a następnie w 1190 r. została wysłana do Wrocławia na dwór księcia Bolesława Wysokiego. Tam poślubiła jego syna, Henryka Brodatego ( data ślubu nie jest bliżej znana). Mieli siedmioro dzieci, a ostatnie 28 la małżeństwa przeżyli wstrzemięźliwie, związani ślubem czystości zawartym uroczyście w 1209 roku przed biskupem wrocławskim Wawrzyńcem. Od tego wydarzenia Henryk zaczął nosić tonsurę mniszą i zapuścił brodę, której nie zgolił aż do śmierci.
Św. Jadwiga otaczała macierzyńską troską swój dwór oraz poddanych. Obniżyła czynsze kmieciom, przewodniczyła sądom i często odpuszczała kary grzywny. W okresach klęsk nakazywała rozdawać żywność potrzebującym, ponadto w czasie objazdów osobiście odwiedzała chorych i wspierała hojnie ubogich. Była także organizatorką szpitalika dworskiego, gdzie codziennie pomoc znajdowało 13 chorych bądź kalekich osób (liczba ta miała symbolizować Pana Jezusa w otoczeniu 12 Apostołów) oraz szpitala dla trędowatych w Środzie Śląskiej i hospicjum dworskiego. Wspierała także zdolnych chłopców z ubogich rodzin, zapewniając im dostęp do edukacji. Niejednokrotnie pod wpływem Jadwigi Henryk Brodaty zamieniał karę śmierci czy długiego więzienia na prace przy budowie kościołów lub klasztorów.
Św. Jadwiga dbała także o kościoły w swoim księstwie. Wiele z nich wyposażyła w szaty liturgiczne haftowane ręką jej i jej dwórek; dbała także o wystrój świątyń. Po śmierci męża wstąpiła w 1238 roku do klasztoru sióstr cysterek w Trzebnicy, który wcześniej sama ufundowała (jej córka Gertruda była tam przełożoną). Przez następne 40 lat życia spożywała pokarm tylko dwa razy dziennie, bez mięsa i nabiału. Często pościła o chlebie i wodzie. Stosowała także biczowania, nosiła włosiennicę i praktykowała czuwania nocne.
Zmarła w opinii świętości 14 października 1243 r., mając ponad 60 lat. Zaledwie 24 lata później, 26 marca 1267 r., została kanonizowana (w aktach procesu kanonizacyjnego stwierdzono 70 cudów, które miały miejsce w latach 1249-1264). W 1680 r. na prośbę Jana III Sobieskiego papież Innocenty XI rozciągnął kult św. Jadwigi Śląskiej na cały Kościół. Jej wspomnienie kalendarzu liturgicznym przypada na dzień 16 października. Do czasów Jana Pawła II była jedyną kanonizowaną kobietą żyjącą na ziemiach polskich.
Św. Jadwiga Śląska przedstawiana jest w ikonografii jako młoda mężatka w długiej sukni lub w książęcym płaszczu z diademem na głowie, czasami w habicie cysterskim. Jej atrybutami są: but w ręce, krzyż, księga, figurka Matki Bożej, makieta kościoła w dłoniach, różaniec.
Patronat
Św. Jadwiga Śląska jest patronką Polski, Śląska, archidiecezji wrocławskiej i diecezji w Gorlitz oraz miast: Andechs, Berlina, Krakowa, Trzebnicy i Wrocławia. Ponadto jest opiekunką uchodźców, małżeństw, rodzin chrześcijańskich oraz patronką pojednania i pokoju (w tym pojednania polsko-niemieckiego). Ku czci św. Jadwigi powstała także na Śląsku (w 1848 r. we Wrocławiu) rodzina zakonna – siostry jadwiżanki.