Św. Kazimierz urodził się 3 października 1458 r. w Krakowie na Wawelu. Był synem Kazimierza Jagiellończyka (króla Polski) i Elżbiety, córki cesarza Niemiec, Albrechta II. Jego pierwszym nauczycielem i wychowawcą był Jan Długosz, wybitny historyk i kanonik krakowski.
Kiedy w 1471 r. na Węgrzech wybuchło powstanie przeciwko królowi, trzynastoletni Kazimierz został zaproszony na tron. Wyruszył wówczas razem 12 tysiącami wojska, by wesprzeć zbuntowanych magnatów. Ci jednak ostatecznie wycofali swoje poparcie i królewicz wrócił do kraju bez korony. Został prawą ręką swojego ojca. W latach 1481-1483 jako namiestnik rządził Królestwem Polskim.
Obowiązki państwowe umiał jednak pogodzić z bogatym życiem duchowym. Prawdopodobnie złożył ślub dozgonnej czystości. Był znany z głębokiej pobożności eucharystycznej i maryjnej oraz dobroczynności. Sam o sobie mówił, że: królewicz nie może nic przystojniejszego czynić, jak w ubogich służyć samemu Chrystusowi. Wiele czasu poświęcał na modlitwę. Potrafił przez wiele godzin adorować Najświętszy Sakrament i kontemplować mękę i śmierć Jezusa Chrystusa. Praktykował też liczne formy ascezy, jak noszenie włosiennicy i skromnego stroju, spanie na podłodze i długie posty. Unikał hałaśliwych zabaw rycerskich, nie pociągały go polowania, królewskie uczty.
W 1483 r. zmarł w Grodnie z powodu gruźlicy, mając zaledwie 26 lat. Pochowano go w katedrze wileńskiej, w kaplicy Najświętszej Maryi Panny. Kiedy w 1602 r. z okazji kanonizacji otwarto grób Kazimierza, jego ciało znaleziono w nienaruszonym stanie.
Kazimierz Jagiellończyk został zaliczony w poczet świętych w 1604 r. Jego wspomnienie liturgiczne przypada na 4 marca. W ikonografii przedstawiany jest z mitrą książęcą bądź zwojem w dłoni, na którym są słowa łacińskiego hymnu: Omni die dic Mariae ku czci Matki Bożej. Często ukazywany jest także w stroju książęcym z lilią w ręku lub klęczącego nocą przed drzwiami katedry.
Patronat
Św. Kazimierz Jagiellończyk jest głównym patronem Litwy, a także młodzieży litewskiej i Kawalerów Maltańskich, metropolii białostockiej i krakowskiej oraz diecezji grodzieńskiej. Sprawuje opiekę nad tymi, którzy pełnią służbę publiczną w państwie. Nazywany jest także „ojcem i obrońcą ubogich i uciemiężonych”.