Św. Jadwiga była córką króla Węgier i Polski, Ludwika Andegaweńskiego, i Elżbiety, księżniczki bośniackiej. Urodziła się najprawdopodobniej 18 lutego 1374 roku. Po śmierci ojca w wieku 10 lat została koronowana 16 października 1384 r. na królową Polski. Dwa lata później zawarła związek małżeński z Władysławem Jagiełłą, wielkim księciem Litwy. Ceremonia zaślubin została poprzedzona chrztem Jagiełły 15 lutego 1386 r. Tym samym królowa Jadwiga stała się sprawczynią i uczestniczką chrystianizacji Litwy, m.in. założyła w Pradze kolegium dla Litwinów, gdzie mieli się kształcić kapłani narodowości litewskiej i przyspieszyła ustanowienie diecezji wileńskiej.
Pomimo młodego wieku, Jadwiga była aktywną współrządczynią kraju, a w swoich decyzjach kierowała się jedynie dobrem narodu polskiego. Wykazała się wielką przenikliwością zwłaszcza w sprawach krzyżackich i litewsko-ruskich. Była orędowniczką pokoju Zakonu z Polską pod warunkiem zaprzestania niepokojenia Litwy przez Krzyżaków. Odegrała też kluczową rolę w doprowadzeniu do zgody między Jagiełłą i księciem Witoldem. Dzięki swoim nowoczesnym metodom położyła podwaliny pod wielonarodowe państwo Jagiellonów, oparte na pokojowym współistnieniu różnych kultur i religii.
Odznaczała się dobrym sercem oraz prawdziwą wiarą chrześcijańską. Przy budowie kościoła Najświętszej Maryi Panny „na Piasku” w Krakowie, istniejącego do dziś, sama doglądała robót. Ufundowała, odnowiła i uposażyła na także wiele innych świątyń. W testamencie oddała wszystkie swoje klejnoty Akademię Krakowskiej, dzięki którym wznowiła ona swoją działalność w 1400r. Z kolei w 1397 r. Jadwiga uzyskała także pozwolenie papieskie na otwarcie wydziału teologicznego.
Dla chorych założyła wiele szpitali (m.in. szpitale miejskie w Sączu i Bieczu) i nie szczędziła pomocy biednym. Patronowała tłumaczeniu na język polski Pisma świętego i wielu dzieł ojców kościoła. Była również pierwszym polskim monarchą, który odwiedził Jasną Górę. Ufundowała klasztory dominikanów we Lwowie i Sandomierzu, cystersów w Koprzywnicy. Do Krakowa sprowadziła benedyktynów i karmelitów. Posługiwała się emblematem będącym plecionką gotyckich liter „MM”, które oznaczały syntezę postaw ewangelicznych sióstr Marii i Marty.
Jadwiga Królowa zmarła 17 lipca 1399 r., w wieku 25 lat. Jako królowa rządziła Polską sama przez 2 lata (1384-1386), natomiast razem z Jagiełłą przez 13 lat (1386-1399). Została pochowana w podziemiach katedry krakowskiej na Wawelu. Również w katedrze wawelskiej znajduje się tzw. krzyż Jadwigi, przed którym królowa miała się często modlić. Jest on uważany za cudowny, gdyż to właśnie z tego krucyfiksu miał do Jadwigi przemówić Chrystus, wypowiadając słowa: Czyń co widzisz.
Lud po śmierci Jadwigi od razu uznał ją za świętą. Formalny proces kanoniczny rozpoczął się w 1426 r. Niestety fundusze przeznaczone na ten cel, zostały wydane przez Kazimierza Jagiellończyka na wojnę z Krzyżakami. Ponadto starania Jagiellonów o kanonizację św. Kazimierza, pochodzącego z ich rodu, ponownie odsunęły na dalszy plan kanonizację Jadwigi. Do sprawy powrócono dopiero w XX w., a inicjatorami starań o beatyfikację byli kardynał Adam Sapieha i kardynał Karol Wojtyła. W 1979 r. królowa Jadwiga została zaliczona w poczet błogosławionych.
Kanonizacji Jadwigi dokonał Jan Paweł II na krakowskich Błoniach, 8 czerwca 1997 r., w obecności ponad miliona ludzi, w 18. rocznicę pierwszej Mszy o bł. Jadwidze odprawionej w Krakowie. Była to pierwsza w dziejach kanonizacja na ziemi polskiej.
Wspomnienie św. Jadwigi Królowej Kościół obchodzi 8 czerwca. W ikonografii przedstawiana jest w stroju królewskim. Jej atrybutem są buciki.
Patronat
Św. Jadwiga patronuje środkowo-wschodniej Europie. Jest nazywana matką trzech narodów: polskiego, litewskiego i węgierskiego. W 2000 roku św. została ogłoszona także patronką Radomska.
Jest patronką młodzieży studiującej, matek w połogu, patronką ruchów religijnych i liturgicznej posługi dziewcząt, a także została ogłoszona patronką polityków.