Józef Kalinowski (Rafał to jego imię zakonne) urodził się 1 września 1835 r. w Wilnie. Pochodził ze szlacheckiej rodziny. W 1852 r. rozpoczął naukę w Mikołajewskiej Szkole Inżynierii Wojskowej w Petersburgu, wstępując jednocześnie do wojska rosyjskiego. Po trzech latach uzyskał tytuł inżyniera i został adiunktem matematyki i mechaniki budowlanej. Równocześnie rozwijała się jego kariera wojskowa i awansował do stopnia porucznika. W tym czasie przeżywał głębokie rozterki i kryzysy religijne, przejawiające się m.in. nieregularnym uczestnictwem we Mszy świętej niedzielnej i nieprzystępowaniem do sakramentów świętych.
Przeczuwając, że zbliża się powstanie, podał się do dymisji w armii rosyjskiej, aby móc służyć swoją wiedzą i umiejętnościami Polakom. Z powodów zdrowotnych otrzymał zwolnienie z wojska w maju 1863 r. Został wówczas członkiem Rządu Narodowego i objął stanowisko naczelnika Wydziału Wojny w rejonie Wilna. Z miłości do swojej Ojczyzny wziął udział w powstaniu styczniowych, chociaż wiedział, że Polacy nie mają szans na zwycięstwo. Był to także okres w życiu Józefa, kiedy po 10 latach kryzysu przeżywał nawrócenie religijne, m.in. pod wpływem lektury Wyznań św. Augustyna.
Po upadku powstania 24 marca 1864 r. Józef Kalinowski został aresztowany i osadzony w więzieniu. W wyniku procesu skazano go na karę śmierci. Rosjanie zamienili jednak karę – dzięki zabiegom rodziny i protekcji znajomych z okresu służby w wojsku carskim – na 10 lat ciężkiej katorgi na Syberii. Przez pewien czas przebywał w Nerczyńsku, potem w Usolu, następnie w Irkucku i Smoleńsku. Podczas pobytu na Syberii wyróżniał się na tle współtowarzyszy głęboką pobożnością, katechizował dzieci i młodzież, czuwał przy chorych i dodawał otuchy dobrym słowem oraz modlitwą.
W 1874 r. Józef uzyskał pozwolenie na powrót do kraju. W lipcu 1877 r., mając 42 lata, wstąpił do nowicjatu karmelitów w Grazu (Austria), przybierając zakonne imię Rafał. Studia teologiczne odbył na Węgrzech, a następnie złożył śluby zakonne i otrzymał święcenia kapłańskie 15 stycznia 1882 r. w Czernej koło Krakowa, gdzie kilka miesięcy później został przeorem klasztoru.
Z inicjatywy Rafała Kalinowskiego zostały założone klasztory karmelitanek bosych w Przemyślu i we Lwowie oraz klasztor ojców wraz z niższym seminarium w Wadowicach, gdzie w 1906 r. został przełożonym. W swojej działalności duszpasterskiej zasłynął jako niezwykły spowiednik. Nikogo nie potępiał, ale starał się pomagać, gdyż wiedział czym jest kryzys wiary. Miał dar jednania grzeszników z Bogiem i przywracania spokoju sumienia ludziom dręczonym przez lęk i niepewność.
Rafał Kalinowski zmarł 15 listopada 1907 r. w Wadowicach, w opinii świętości. Jego relikwie spoczywają w kościele karmelitów w Czernej. W 1893 r. został beatyfikowany przez Jana Pawła II, a osiem lat później doszło do kanonizacji. W ikonografii Święty przedstawiany jest podczas modlitwy, w habicie karmelity.
Patronat
Św. Rafał Kalinowski jest patrona Sybiraków, oficerów i żołnierzy, a także orędownikiem w sprawach trudnych.