Św. Faustyna (właściwie Helena) Kowalska urodziła się 25 sierpnia 1905 r. w wielodzietnej, rolniczej rodzinie z Głogowca k/Łodzi. W wieku dziewięciu lat przyjęła I Komunię świętą. Trzy lata później rozpoczęła naukę w szkole podstawowej, ale musiała zrezygnować, aby pomóc mamie w prowadzeniu domu. W szesnastym roku życia rozpoczęła pracę na służbie u zamożnych ludzi, aby wesprzeć finansowo swoją rodzinę. W 1922 r. powiedziała rodzicom o swoim zamiarze wstąpienia do zakonu, ale jej ojciec nie wyraził zgody, tłumacząc odmowę brakiem pieniędzy na wyprawę wymaganą w klasztorach.
W lipcu 1924 r. Helena doznała pierwszego objawienia – Pan Jezus przemówił do niej i polecił niezwłocznie pojechać do Warszawy i wstąpić tam do klasztoru. Dziewczyna postanowiła nic nie mówić rodzicom i postawić ich przed faktem dokonanym, a o swoim postanowieniu powiedziała wyłącznie siostrze. Dzień później zgłosiła się do Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia przy ul. Żytniej. Wstąpiła do niego jednak dopiero rok później, ponieważ musiała zarobić pieniądze na wymagane wiano. 1 sierpnia 1925 r. została przyjęta do Zgromadzenia. To właśnie w zakonie otrzymała imię Maria Faustyna (wszystkie siostry tego zgromadzenia noszą jako pierwsze imię Maria, dlatego podaje się najczęściej tylko drugie imię). Pierwsze śluby zakonne złożyła 30 kwietnia 1928 r. Pracowała w różnych domach Zgromadzenia m.in. w Krakowie, Płocku i Wilnie, pełniąc obowiązki kucharki, sprzedawczyni w sklepie z pieczywem, ogrodniczki i furtianki.
22 lutego 1931 r. św. Faustyna Kowalska po raz pierwszy ujrzała Pana Jezusa Miłosiernego. W czasie tego objawienia otrzymała polecenie namalowania takiego obrazu, jak ukazana jej postać Chrystusa oraz publicznego wystawienia wizerunku w kościele. Obraz Miłosierdzia Bożego w 1934 r. wykonał dla Faustyny malarz Eugeniusza Kazimierskiego. Chociaż namalował go według jej wskazówek, to Faustyna płakała, że Jezus nie jest przedstawiony na płótnie tak piękny, jakim Go widziała.
Obraz został wystawiony po raz pierwszy w oknie Ostrej Bramy w czasie triduum poprzedzającego uroczystość zakończenia Jubileuszu Odkupienia świata w dniach 26-28 kwietnia 1935 r.
Zadaniem, które zlecił Chrystus siostrze Faustynie było szerzenie kultu Jego Miłosierdzia. Miała usłyszeć od Pana słowa: Jesteś sekretarką mojego miłosierdzia; wybrałem cię na ten urząd w tym i przyszłym życiu. To właśnie przez nią Jezus przekazał nowe formy kultu, tj.: obraz Jezusa Miłosiernego („Jezu, ufam Tobie”), koronkę do Miłosierdzia Bożego, Godzinę Miłosierdzia (godzina 15, w której Jezus umarł na krzyżu), litanię oraz święto Miłosierdzia Bożego w II Niedzielę Wielkanocną.
Chrystus nakazał także Faustynie założyć zgromadzenie zakonne. Nie zdążyła ona tego uczynić przed śmiercią. Za kontynuację misji siostry Kowalskiej czuł się odpowiedzialny ksiądz M. Sopoćko i to z jego inicjatywy powstało Zgromadzenie Sióstr Jezusa Miłosiernego.
Siostra Faustyna prowadziła Dzienniczek, w którym opisywała swoje objawienia, spotkania z Chrystusem oraz modlitwy. Zostawiła po sobie również listy i kartki okolicznościowe. Zachowało się 45 listów wysłanych m.in. do spowiedników, przełożonych generalnych i przyjaciół. Jej zapiski zostały po śmierci opublikowane i przetłumaczone na wiele języków.
Życie s. Faustyny było naznaczone cierpieniem. Nie tylko chorowała na gruźlicę płuc i przewodu pokarmowego (ponad 8 miesięcy spędziła w szpitalu na Prądniku w Krakowie), ale także znosiła wewnętrzne męki jako dobrowolna ofiara za grzeszników. Równocześnie Pan obdarzył ją nadzwyczajnymi łaskami: objawieniami, wizjami, ukrytymi stygmatami, darem bilokacji, czytania w duszach ludzkich, proroctwa oraz rzadko spotykanym darem mistycznych zaślubin. Jednak, pomimo bogatego życia duchowego, siostra Faustyna gorliwie spełniała wszystkie prace i wiernie zachowywała reguły zakonne.
Faustyna Kowalska zmarła 5 października 1938 r. w wieku zaledwie 33 lat. Została pochowana na cmentarzu zakonnym w Krakowie-Łagiewnikach. W 1966 r. jej szczątki przeniesiono do kaplicy Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia.
W 1959 r. watykańskie Święte Oficjum wydało dekret stwierdzający, iż doświadczenia polskiej zakonnicy nie mają charakteru nadprzyrodzonego, a także zabroniono propagowania Dzienniczka. Zakaz odwołano dopiero w 1978 r.
Siostra Faustyna została beatyfikowana 18 kwietnia 1993 r., a ogłoszona świętą 30 kwietnia 2000 r. Uroczystość kanonizacji przypadła w II Niedzielę Wielkanocną, którą Jan Paweł II ustanowił wtedy świętem Miłosierdzia Bożego.
W ikonografii św. Faustyna przedstawiana jest w czarnym habicie, stroju swego zgromadzenia. Często jest tytułowana Apostołką Bożego Miłosierdzia, Sekretarką Jezusa Miłosiernego oraz Mistrzynią życia duchowego. Jej wspomnienie obchodzone jest 5 października.
Patronat
Św. Faustyna Kowalska od 2005 r. jest patronką miasta Łodzi, a od 2007 r. patronką Ziemi Świnieckiej.
Pod jej patronatem funkcjonuje też m.in. Stowarzyszenie Apostołów Bożego Miłosierdzia „Faustinum”, Chrześcijański Ośrodek Kultury w Skawinie oraz Fundacja Szczęśliwa Rodzina z Sopotu. W Płocku znajduje się z kolei Muzeum im. św. Faustyny. Jest także patronką kilkunastu szkół w Polsce oraz kilku za granicą (w Stanach Zjednoczonych i w Kanadzie).
Jej imię noszą niektóre ośrodki instytucji charytatywnej Caritas (np. Dom św. Faustyny „Nie Lękajcie Się” Caritas Diecezji Ełckiej). W Łęczycy znajduje się szpital im. Św. Faustyny Kowalskiej.