Monofizytyzm (gr. mone physis – „jedna natura”) to doktryna teologiczna głosząca, że boska natura Chrystusa wchłonęła Jego naturę ludzką w ten sposób, że miał On już tylko jedną naturę Boga-Człowieka.
Za twórcę monofizytyzmu uważa się żyjącego w V w. Eutychesa, opata klasztoru w Konstantynopolu. Nauka, którą głosił była odpowiedzią na herezję nestoriańską – jego tezy monofizyckie miały obalić tezy nestorianizmu. Został jednak potępiony na Soborze Chalcedońskim (451 r.), który przyjął, że w Chrystusie są „dwie natury w jednej Osobie”, tj. natura boska i natura ludzka. Monofizytyzm, podobnie jak nestorianizm, uznano wówczas za herezję.
Nie wszyscy biskupi poparli postanowienia soborowe. W ten sposób wykształciły się tzw. Kościoły przedchalcedońskie, dawniej określane jako monofizyckie (współcześnie oficjalnie już się tej nazwy nie używa, ponieważ w ciągu wieków udało się wyjaśnić wiele spornych zagadnień, m.in. na temat natury Chrystusa). Istnieją one do dziś przede wszystkim na Bliskim Wschodzie i w Afryce Północnej. Do Kościołów przedchalcedońskich należą: Syryjski Kościół Ortodoksyjny (Kościół jakobicki), Koptyjski Kościół Ortodoksyjny (Egipt), Etiopski Kościół Ortodoksyjny oraz Ormiański Kościół Apostolski.