Nestorianizm to powstała w V w. chrześcijańska doktryna teologiczna głosząca, że w człowieku –Jezusie zamieszkał Bóg – Chrystus, czyli w jednym bycie zostały połączone dwie natury i dwie osoby: boska i ludzka. Połączenie to miało charakter przypadkowy i polegało na tym, że Jezus miał tę samą wolę, co Chrystus. Tym samym nestorianizm odmówił Maryi tytułu Theotokos – Matka Boga i uznawał, że była ona jedynie matką Chrystusa – człowieka (Christotokos).
Za twórcę nestorianizmu powszechnie uważa się Nestoriusza, patriarchę Konstantynopola (428-431). On sam jednak inspirował się poglądami teologów szkoły antiocheńskiej: Diodorem z Antiochii i Teodorem z Mopesuesti.
Nestorianizm został potępiony i uznany za herezję na soborze powszechnym w Efezie w 431 r. Przyjęto wówczas dogmat „O Bożym Macierzyństwie Maryi” oraz ogłoszono nierozerwalną jedność dwóch natur w jednej osobie Jezusa Chrystusa.
Nestorianizm zyskał wielu zwolenników na wschodnich granicach Cesarstwa Bizantyjskiego, szczególnie w Syrii, a później poza jego granicami – w Persji. Powstające Kościoły nazywano Kościołami nestoriańskimi bądź Kościołami asyryjskimi. Funkcjonują one na Bliskim Wschodzie do dziś.
Doktrynę nestoriańską można znaleźć również w wielu wyznaniach chrześcijaństwa zreformowanego oraz u świadków Jehowy.