Funkcja wielokropka
1. Wielokropek jest znakiem interpunkcyjnym złożonym z trzech kropek (…). Umożliwia oznaczenie przerwania toku wypowiedzi lub zawieszenie głosu powodowane emocjami. Zależnie od kontekstu może sygnalizować rozczarowanie, żart, ironię lub stanowić element zaskoczenia.
Dlaczego tak postąpił? Nie wiem…
Zaczęły płynąć godziny, dnie i tygodnie…
Za plecami usłyszeliśmy łomot. Przerażeni spojrzeliśmy za siebie, by ujrzeć… Krzyśka, który się wywrócił.
W tej funkcji wielokropek może występować zarówno na końcu wypowiedzi, jak i wewnątrz niej.
Trzeba się uczyć, malutki, uczyć…
A w domu co mazurków, co babek, co placków z migdałami… powiadam ci… zatrzęsienie!
(Syzyfowe prace S. Żeromskiego)
2. Wielokropek ujęty w nawias kwadratowy (ewentualnie okrągły) oznacza opuszczenie fragmentu cytowanego tekstu.
Wśród nocy nagle się ocknął. Raptem usiadł na łóżku i rozszerzonymi oczyma patrzał przed siebie. Ktoś chrapał jak maszyna do ugniatania żwiru […]. Mała nocna lampka, ustawiona w kącie izby, oświetlała jedną ścianę i część powały.
Wielokropek a inne znaki interpunkcyjne
Jeżeli wielokropek zbiega się z przecinkiem, kropką lub średnikiem, znaki te należy opuścić.
Miałem przy sobie jakieś drobiazgi – linkę… zapałki… scyzoryk…
Wiedziałem…Widziałem, że przyjdziesz…
Jeżeli wielokropek zbiega się z wykrzyknikiem, pytajnikiem lub myślnikiem, znaki te pozostawia się.
To nie tak miało być…!
To naprawdę ty…?
Jestem zrujnowany… – żalił się cichutko.
W przypadku oznaczenia opuszczenia fragmentu tekstu […] stosuje się takie znaki interpunkcyjne, które kończą ten fragment.
Ktoś chrapał jak maszyna do ugniatania żwiru […]. Mała nocna lampka, ustawiona w kącie izby, oświetlała jedną ścianę i część powały.
Za pacierzami szły pospolite prośby o rzeczy małej wagi […], nieraz bardzo pokorne wyrzuty i skargi.