Pejzaż lasu w wierszu został utworzony z prostych elementów, takich jak: trawa, niebo, łąka, las, jaskółka. Wszystkie one dają efekt swojskości, bliskości. Krajobraz jest przyjazny i łagodny, nastraja do refleksji i zadumy. Niemal cały utwór wypełnia opis tej scenerii, dopiero w ostatnim wersie pojawia się odniesienie do stanu psychicznego podmiotu lirycznego. Nie jest ono jednak wyrażone wprost – zadumanie to stanowi również część krajobrazu.
Wiersz jest przykładem zastosowania techniki impresjonistycznej w opisie przyrody. Poeta dokonał syntezy bodźców zmysłowych – obrazy łączą się z dźwiękami, tworząc sugestywny obraz lasu. Dominującym środkiem artystycznym są tu epitety, które najczęściej odnoszą się do barw: złocisto-białe chmurki, jasne tło błękitu, czarna jaskółka, złote plamy.
Leśny pejzaż jest dynamiczny i zmienny – a tle sennego nieba odcina się szybki ruch jaskółki, która śmiga. Także złote plamy, czyli promienie słońca, przedzierające się przesz konary drzew, stwarzają wrażenie ruchu. Gra świateł, ujęcie ulotnych wrażeń, synestezja – wszystko to przynależy do estetyki impresjonistycznej.
„W lesie” jest wierszem wyjątkowo łagodnym, wręcz sielski, pozbawiony egzystencjalnych niepokojów tak charakterystycznych dla poezji Tetmajera. Błogość ta podkreślona została dodatkowo poprzez użycie zdrobnienia „chmurki”. Przyjazny nastrój budują też ciepłe barwy i jasne promienie słońca. W lesie panuje ład, wszystko jest na swoim miejscu, sprawy toczą się właściwym torem. Zastosowanie inwersji – „(...) w srebrne objętej ramy” – wprowadza element niezwykłości, podkreśla wyjątkowość zjawiska.
–