Wolno i sennie chodzą
Po jasnem tle błękitu
Złocisto-białe chmurki
Z połyskiem aksamitu.
Niekiedy się zasrebrzy
Pod słońca blask z ukosa,
Jaskółka śmigła, czarna,
Sunąca przez niebiosa.
Po łące cichej, jasnej,
W srebrne objęte ramy
Przez opalowy strumień,
Złote się kładą plamy.
Szmaragdem słońce błyska
Na ciemnej drzew zieleni,
Lub przez konary rzuca
Ognistych pęk promieni.
Po niebie i po lesie,
Po łąk zielonym łanie,
Przejrzyste, zwiewne idzie
Błękitne zadumanie.
„Ja, kiedy usta...” to jeden ze śmiałych erotyków Kazimierza Przerwy-Tetmajera. Choć poeta zwraca się wprost do kochanki, to jego pragnienia okazują się głównym tematem utworu. Miłosne uniesienie nie jest tu wynikiem głębokich uczuć czy gwałtownych emocji – to raczej środek do celu,... Więcej »
Utwór pochodzi z II serii „Poezji” Kazimierza Przerwy-Tetmajera. Ma charakter programowy, odnosi się do roli poezji i zadań poety. Wiersz ma charakter pseudodialogu – podmiot liryczny przytacza zarzuty oponentów i odpowiada na nie zgodnie z programem młodopolskiej poezji. Więcej »
Erotyk „Lubię, kiedy kobieta...” pochodzi z II serii „Poezji” Przerwy-Tetmajera, wydanej w 1894 roku. Stanowi śmiałe ujęcie tematu i, jak pokazuje historia literatury, spowodował pewien przełom w sposobie przedstawiania kobiety w liryce. Więcej »
„Nade wszystko muzyki!” – postulował Paul Verlaine w swojej „Sztuce poetyckiej”. „Anioł Pański” to doskonała realizacja tego założenia. Poeta zastosował szereg środków, aby uzyskać efekt melodyjności i nastrojowości w wierszu. Jego rytm i melodia oddają monotonię... Więcej »
Kazimierz Przerwa-Tetmajer wychował się na Podhalu, a tematyka tatrzańska zajmuje ważne miejsce w jego twórczości, „Widok ze Świnicy do Doliny Wierchcichej” jest tego przykładem. Więcej »