Nirwana – stan błogiego niebytu, zawieszenia między życiem i śmiercią – to pojęcie wywodzące się z filozofii Dalekiego Wschodu (buddyzm, hinduizm). W okresie Młodej Polski była ona częstym motywem literackim, zaczerpniętym z pism Artura Schopenhauera. Nirwana rozumiana jako stan oderwania od rzeczywistości, miała stanowić lekarstwo na dekadenckie zniechęcenie życiem.
Wiersz stylizowany jest na litanię, po każdym wezwaniu pojawia się refreniczny zwrot: „Nirwano”. Nirwana jest tu bogiem, do którego podmiot liryczny kieruje wszystkie swoje prośby. Dodatkowo modlitewny charakter tekstu podkreślają parafrazy słów najstarszej modlitwy chrześcijan: „Przyjdź twe królestwo jako na ziemi, tak i w niebie”.
Osoba wypowiadająca te bluźniercze słowa jest nieszczęśliwa, zmęczona i rozczarowana życiem. W kolejnych wersach określa swój stan: „Oto się w złości ludzkiej błocie ma stopa ślizga”, „Oto mię wstręt przepełnił, ohyda mię zadusza”, „I w bólach konwulsyjnych tarza się moja dusza”. Podmiot liryczny doznaje nieustającego cierpienia, które odmalowuje za pomocą ekspresjonistycznej hiperbolizacji: „Oto mi ludzka podłość kałem w źrenice bryzga”. Odczuwa wrogość ze strony ludzi, doskwiera mu ból istnienia,
