Artur to syn Stomila i Eleonory. Ma dwadzieścia pięć lat, studiuje medycynę i filozofię. Ubiera się schludnie i elegancko w garnitur, białą koszulę i krawat. Niewątpliwie jest człowiekiem inteligentnym, skłonnym do rozważań i spekulacji. W dramacie jest obrońcą dawnego porządku, sprzeciwia się brakowi zasad w rodzinie. Zabrania grać w karty, oburza go swoboda seksualna matki, walczy z bałaganem i niechlujnością.
Artur jest przedstawicielem młodego pokolenia, panująca w domu zupełna swoboda i wolność uniemożliwiają mu bunt, do którego ma prawo. Dlatego tęskni do dawnych czasów, gdy starsze pokolenie stało na straży porządku, a młodzi mogli się temu sprzeciwiać.
Jego zachowanie bywa gwałtowne, często wybucha gniewem, w walce z nałogiem karcianym, bałaganem i niechlujstwem czuje się bezsilny. Krzyczy na babcię, każe jej leżeć na katafalku, ojca namawia, by pozbył się z domu Edka. Gwałtownie reaguje też na prowokacyjne zachowanie Ali, czego się później bardzo wstydzi. Ale jego wybuchy zawsze są uzasadnione sytuacją i wynikają z zachowania pozostałych członków rodziny.
Artur jest człowiekiem aktywnym. Swoje pragnienie zmiany rodziny przeradza w czyn. Początkowo stawia na uroczysty ślub z całym ceremoniałem. Dochodzi jednak do wniosku, że sama forma niczego nie zmieni – potrzebna jest idea. Wtedy sięga po władzę. Uważa, że tylko silna władza, mogąca decydować o życiu i śmierci, jest w stanie wprowadzić i utrzymać dawny porządek. Wówczas daje się zauważyć jego przekonanie o własnej wyjątkowości. Artur woła:
(…) Ja wznoszę się ponad doczesność, ja ogarniam was wszystkich, bo ja mam mózg, który wyzwolił się od wnętrzności. Ja! (…) Ja jestem silny. Spójrzcie na mnie, jam jest koroną waszych marzeń! Nie jestem ani syntezą, ani analizą, jestem czynem, jestem wolą, jestem energią! Siłą jestem! Znajduję się ponad, wewnątrz i obok wszystkiego. Dziękujcie mi, ja spełniłem waszą młodość. To dla was! (…).
W swoim mniemaniu wiedział lepiej, jak uszczęśliwić swoją rodzinę i był gotów to zrobić, nawet przy użyciu przemocy.
Jednak jego poczucie siły i władzy topnieje, kiedy dowiaduje się, że został zdradzony przez Alę. Jego uczucie do dziewczyny było prawdziwe i stanowiło jego słaby punkt. Cios, jaki mu zadała, w efekcie okazał się śmiertelny. Artur „zapada się w sobie”, tę chwilę wykorzystuje Edek, by zakraść się od tyłu, kiedy Artur szuka pistoletu. Edek powala go ciosem w kark. Stomil komentuje życie Artura słowami:
(…) Chciał zwyciężyć wszystkojedność i bylejakość. Żył rozumem, ale zbyt namiętnie. Za to zabiło go uczucie, zdradzone przez abstrakcję (…).