W dramacie Mrożka wyraźne są nawiązania i analogie do „Wesela” Wyspiańskiego. Niewątpliwie punktem wspólnym obu dramatów jest motyw ślubu, stanowiący – w przypadku „Wesela” – oś konstrukcyjną utworu, zaś w „Tangu” będący istotnym wątkiem, który decyduje o wymowie dramatu.
U Wyspiańskiego wiejskie wesele jest pretekstem do ukazania panoramy społeczeństwa polskiego, skonfrontowania postaw inteligencji i chłopów. U Mrożka ślub ma spełnić rolę rytuału, który zakończyłby chaos panujący w rodzinie. Z ceremonią zaślubin związany jest szereg obyczajów podtrzymujących tradycję. Artur pragnie przywrócić dawną hierarchię wartości poprzez uświęcenie związku z Alą.
Wyspiański w „Weselu” sportretował polską inteligencję i chłopów z początku XX wieku. Mrożek ukazuje społeczeństwo po rewolucji obyczajowej, z drugiej połowy wieku. W obu przypadkach obraz ten jest pesymistyczny. Wyspiański surowo ocenił inteligentów, wytykając im bierność i chłopomanię. Zarzucał im też, że nie wywiązują się ze swojej roli przywódców narodu.
W „Tangu” mamy znacznie mniej bohaterów, a ich charakterystyka opiera się raczej na opozycji młodzi – starzy. Mrożek ukazuje trzy pokolenia inteligencji. Najstarsze, reprezentowane przez babcię i Eugeniusza, nie wywiązuje się ze swojego zadania, jakim jest stanie na straży tradycji. Pozwalają pokoleniu Stomila i Eleonory doprowadzić do zupełnej rewolucji obyczajowej. Eugenia wydaje się z tego powodu bardzo zadowolona, z radością wchodzi w rolę nastolatki i w żadnym razie nie zamierza popierać Artura w jego dążeniu do przywrócenia ładu. Eugeniusz jest sprzymierzeńcem młodzieńca, cóż jednak z tego, skoro jest słaby i ulega każdemu, kto próbuje narzucić mu swoją wolę. Postać Eugeniusza obrazuje słabość polskiej inteligencji, która sprzeciwia się totalitarnej władzy, ale jej nie zwalcza – jej sprzeciw jest niemy i nie ma większego znaczenia.
Związki społeczno-klasowe zostały ukazane w „Tangu” na przykładzie relacji Edka z członkami rodziny. Prostactwo Edka zdradza niskie pochodzenie mężczyzny, jednak brak manier, chamstwo i grubiaństwo są przez członków rodziny Stomila przyjmowane entuzjastycznie jako oznaka szczerości i wolności od konwenansu. Nasuwa to skojarzenie z chłopomanią ukazaną w „Weselu” – zachwyt inteligencji nad „prostotą” Edka jest płytki i wynika raczej z kompleksów inteligenckiej rodziny niż z zalet mężczyzny.
Najbardziej bodaj wyraźnym nawiązaniem do „Wesela” jest końcowa scena tańca, mająca symboliczną wymowę, podobnie jak chocholi taniec u Wyspiańskiego. Monotonny taniec w rytm muzyki granej przez chochoła symbolizuje marazmu i bezsilności, w jakiej pogrążony jest naród polski. Jego wymowa jest pesymistyczna, nie daje nadziei na lepszą przyszłość.
Podobne znaczenie ma tango tańczone przez Edka i zmuszonego do tego Eugeniusza. Symbolizuje ono zwycięstwo ślepej i brutalnej siły nad wartościami duchowymi, prymitywizmu nad kulturą.