Tadeusz Borowski opowiadania - geneza
Na kartach swoich opowiadań Tadeusz Borowski kilkukrotnie wspomina o konieczności przedstawienia tym, którzy nie byli z nimi zapoznani, realiów życia w obozie koncentracyjnym (np. „U nas w Auschwitzu”), okrucieństwa towarzyszącego tym miejscom, stopniowej dehumanizacji osadzonych i przedmiotowego traktowania ich przez oprawców. W „Ludziach, którzy szli” wyraźnie zaznacza on, iż wymierzenie sprawiedliwości jest w tym wypadku niemożliwe (kaci musieliby przejść tę drogę, jaką przemierzyły ofiary), lecz wskazanie ich, nazwanie ich ofiar i odsłonięcie prawdy jest koniecznością.
Wszystko, co Borowski opisuje, oparte jest na doświadczeniach autora, należy jednak pamiętać, żeby nie utożsamiać go z postacią narratora. Liczne elementy autobiograficzne wplecione przezeń do opowiadań miały za zadanie dodawać tekstom autentyczności, podkreślać ich prawdziwość, nie opowiadać jednak osobistej historii Borowskiego.
Krajobraz wojenny i obozowy opisywał Borowski z pewnej perspektywy czasowej. W 1946 r. ukazała się relacja „Byliśmy w Oświęcimiu”, którą stworzył we współpracy z Olszewskim i Nel-Siedleckim. Rok później opublikowano tom opowiadań „Pożegnanie z Marią”.