Opium w rosole - streszczenie

Głównym bohaterem powieści „Opium w rosole” jest Maciek Ogorzałka, siedemnastoletni przystojny blondyn, mieszkający razem z bratem Piotrem w wypełnionym rupieciami mieszkanku. Pewnego dnia chłopiec spotyka przypadkiem piękną dziewczynę niosącą worek cytryn, w której z miejsca zakochuje się na tyle, że podąża za nią aż do gmachu Opery Poznańskiej. Kupuje bilet na „Straszny Dwór”, mając nadzieję, że na przedstawieniu spotka nieznajomą, przy wyjściu potyka się jednak o brudną małą dziewczynkę, która zdaje się śledzić go od pewnego czasu.

Mała okazuje się córką państwa Jedwabińskich – niezbyt udanego małżeństwa, które tak bardzo zajęte jest swoimi problemami i realizowaniem własnych celów życiowych, że nie zwraca uwagi na obdarzoną wielką wyobraźnią dziewczynkę. Aurelia poszukuje wobec tego rodzinnego ciepła w domach obcych ludzi, do których wślizguje się „na obiadki” jako Genowefa Lompke, vel Sztompke, Trombke itd., stając się w ten sposób stałym gościem w domu państwa Lewandowskich. Młodszy z ich synów, początkujący lekarz Sławek, umiera z miłości do Idy Borejko, jest jednak konsekwentnie ignorowany przez pięknego rudzielca.

Maciek tymczasem staje się obiektem westchnień uczennicy pierwszej klasy liceum i wnuczki profesora Dmuchawca, niejakiej Janiny Krechowicz, nazywanej przez znajomych Kreską. Pod pozorem korepetycji z matematyki dziewczyna próbuje zbliżyć się do Maćka, on zaś, nie spostrzegając tego faktu, zaprasza ją do Opery, gdzie ma nadzieję spotkać piękną nieznajomą. W międzyczasie mała Genowefa postanawia wziąć sprawy w swoje ręce i pojawia się w domu owej pięknej blondynki, Matyldy Stągiewki towarzysząc jej również w wieczornym spektaklu. Maciek ma w końcu szansę zapoznać się z Matyldą, zostawia więc Kreskę w towarzystwie małej dziewczynki i przyczynia się w ten sposób do początku ich wielkiej przyjaźni.

Następnego dnia Genowefa trafia do domu Borejków. Ida jest już dumną studentką medycyny (potajemnie podkochującą się w Sławku Lewandowskim), zaś Gabrysia wychowuje małą Różę, z którą Janusz Pyziak pozostawił ją pod pretekstem wyjazdu zarobkowego do Australii. Dziewczynka spotyka tutaj Kreskę, która okazuje się przyjaciółką najstarszej Borejkówny, dziewczyny udają się więc wspólnie na lody. Zupełnym przypadkiem Genowefa trafia później do domu profesora Dmuchawca, którego odwiedzają dawne uczennice – Gabrysia Borejko i Ewa Jedwabińska, obecna nauczycielka matematyki i wychowawczyni w klasie Kreski.

Tymczasem Maciek zaprasza Matyldę do swojego domu, jednak widząc na jej twarzy wyraz niezadowolenia z powodu skromnych warunków, ostatecznie przekonuje się, że nie jest to dla niego odpowiednia dziewczyna. Zaczyna tęsknić za Kreską, dziewczyna odnajduje jednak w międzyczasie nowego korepetytora w osobie sympatycznego Jacka Lelujki. W jej życiu ma również miejsce dramatyczne wydarzenie – dziadek doznaje zawału serca i trafia do szpitala. W czasie odwiedzin udziela życiowych rad zarówno nieszczęśliwej z powodu wyjazdu męża Gabrysi, jak i nieumiejącej odnaleźć się w zawodzie pedagoga Ewie Jedwabińskiej.

Rozstrzygnięciem wszystkich wątków staje się ucieczka małej Aurelii z domu po tym, jak mama wyrzuca jej ukochanego pluszaka przez okno. Dziewczynka znajduje schronienie w domu Kreski, gdzie doprowadza do porozumienia między przyjaciółką i Maćkiem. Okazuje się również, iż Sławek Lewandowski oświadczył się Idzie i został przyjęty, a Gabrysia, idąc za poradą małej Genowefy, wysłała pojednawczy telegram do Janusza i w odpowiedzi otrzymała od niego zapewnienie o rychłym powrocie.

Po odnalezieniu córeczki i zapoznaniu się ze szczegółową historią jej wędrówek, Ewa rozumie wreszcie, że nadrabianie kosztownymi ubraniami i zabawkami wychowawczego chłodu nie było dobrym sposobem na zapewnienie Aurelii szczęścia. Proponuje, by odtąd wszyscy jej znajomi zaczęli wpadać na obiadki do domu Jedwabińskich, czym odzyskuje czułą miłość dziecka.