Co oznacza tytułowe opium w rosole?

Główną bohaterką powieści Małgorzaty Musierowicz pod zastanawiającym tytułem „Opium w rosole” jest sześcioletnia Aurelia Jedwabińska. Gosposia karmi ją wymyślnymi potrawami i ubiera w drogie sukienki, ale atmosfera przy stole w domu Aurelii nigdy nie sprzyja jednak pobudzaniu apetytu, budząc raczej smutek i przygnębienie swoją sztywnością i ciągłą koniecznością przystosowywania się do jakichś zasad. Przy posiłkach z rzadka towarzyszy Aurelii mama, taty za to nie ma prawie nigdy.

Dziewczynka postanawia przekonać się czy tak właśnie wyglądają posiłki we wszystkich domach, w przebraniu zaczyna więc odwiedzać domy przy ulicy Roosevelta i wpraszać się na obiadki. Trafia zazwyczaj do sporych rodzin o małych możliwościach finansowych i niewyszukanych smakach, gdzie często można zjeść najzwyczajniejszy w świecie, pyszny rosół. Tradycyjna polska zupa jest w tych domach przyprawiona bardzo szczególnym składnikiem – rodzinnym ciepłem, wzajemną miłością i oddaniem bliskich sobie ludzi, a wiec wartościami, których Aurelia nie może zaznać we własnym domu.

Czułość, zainteresowanie i pełna szacunku sympatia, jakie dziewczynka budzi w zupełnie obcych sobie ludziach, stają się szybko narkotykiem, bez którego mała Aurelia nie potrafi już dłużej funkcjonować. W miarę upływu czasu potrzebuje go coraz więcej i więcej, nie waha się więc nawet przed porzuceniem swojej prawdziwej rodziny i podążeniem po jego kolejną „dawkę”. Stąd też, pragnąc zatrzymać córeczkę w domu, Ewa Jedwabińska postanawia w finale powieści stale raczyć ją rosołem z magiczną przyprawą, tytuł powieści możemy więc odczytać jako prostą, instynktowną i nie wymagającą żadnych analiz miłość pomiędzy rodzicem i dzieckiem, której niezbędnym składnikiem jest czułość, wzajemne zainteresowanie i oddanie - bez tych wartości życie dziecka (i rodzica również) nie może smakować dobrze.