Charakterystyka Ewy Jedwabińskiej

Ewa Jedwabińska jest nauczycielką matematyki w Liceum Ogólnokształcącym, które sama przed laty ukończyła. Nie lubi swojej pracy i chodzi do niej niechętnie, pasjonuje się za to psychologią, z której robi właśnie doktorat. Uczniów zamęcza ciągłymi testami psychologicznymi, choć tak naprawdę nie interesuje jej osobowość żadnego z nich.

Eksperymentem psychologicznym jest również jej życie rodzinne. Ewa jest młodą mężatką, małżonek niechętnie wraca jednak do sterylnego domu, urządzonego z wielkim smakiem – wyłącznie w czerni i bieli. Mają kilkuletnią córeczkę Aurelię, której matka zapewnia wszelkie pozostające w jej zasięgu dobra materialne, ale zupełnie pozbawia ją matczynego ciepła, uważając, że jest ono niepotrzebnym elementem dezorganizującym życie rodziny. Pragnie wychować córkę na silną jednostkę, która nie potrzebuje okazywania uczuć, instynkt dziecka wymyka się jednak wiedzy psychologicznej Ewy zdobytej z książek.

Zewnętrzne oznaki chłodu i niedostępności bohaterki to tylko pozory, w miarę zagłębiania się w jej historię odnajdujemy osobę zagubioną i rozpaczliwie poszukującą szczęścia w najmniej odpowiednich miejscach. W rozmowie z profesorem Dmuchawcem, swoim dawnym nauczycielem, otrzymuje poradę, aby bardziej otworzyć się i wsłuchać w potrzeby młodzieży, doświadczenie starego pedagoga zdaje się jednak godzić w jej teorię na temat uczniów jako potworów pragnących jedynie oszukiwać, toteż owych dobrych rad nie bierze sobie do serca.

Opamiętanie przychodzi na skutek ucieczki Aurelii z domu i wyjścia na jaw jej wędrówek po kilku mieszkaniach w domu przy ul. Roosevelta. Okazuje się, że dziewczynka – mimo przyzwyczajania od najwcześniejszego dzieciństwa do chłodu i braku sentymentów – wie, że czułość i bliskość są jej niezbędne. Aurelia potrafi znaleźć sposób na wzięcie sobie wszystkiego, co jej potrzebne, od obcych ludzi, równocześnie nie ośmiela się poprosić o to matkę. Dla Ewy to ostateczny dowód na swoją porażkę wychowawczą. W finale powieści postanawia zmienić się i naprawić wszelkie szkody wyrządzone przez siebie – królową śniegu, której chłód stopniał w objęciach małej dziewczynki.